“என்னுடைய அறியாமையினால் நான் எச்.ஐ.வி தொற்றுக்குள்ளானேன். ஆயினும், நான் எச்.ஐ.வி தொற்றுக்குட்பட்டவள் என்று வெளியில் கூறினால் என்னை எல்லோரும் வெறுத்து விடுவார்களோ, என்ற பயத்தில் என் உறவுகள் யாரிடமும் இது தொடர்பாக கூறி ஆறுதல் பெற நான் விரும்பவில்லை…”
பெண்களிடம் திருமண கனவுகளுக்கு பஞ்சமிருக்காது. ஆயிரம் ஆசைகளையும் , கனவுகளையும் மனதில் சுமந்தவாறு தம் திருமண நாளுக்காக காத்திருப்பார்கள்.
நானும் அவ்வாறே என் திருமண வாழ்க்கை தொடர்பாக பல்வேறு கனவுகள் கண்டேன். ஆனால், என்னுடைய கனவுகள் அனைத்துமே கணப்பொழுதில் கரைந்து போய்விட்டன.
இன்று நான் ஏன் திருமணம் செய்து கொண்டேன் ? என்று என்னை நானே பலமுறை கேள்வி கேட்டுக்கொள்கின்றேன். …….என்னுடைய திருமண வாழ்க்கை என் உறவுகளை என்னிடமிருந்து தூரத் தள்ளியது….இன்று உரிமைகொள்ள ஆயிரம் உறவுகள் இருந்த போதும் உள்ளத்தைப் புரிந்துகொண்டு உதவி செய்ய எனக்கு யாருமில்லை. நானும் என் மகனும் தனித்தே வாழ்கின்றோம். “
இது எச்.ஐ.வி. தொற்றுக்குட்பட்ட நிலையில் கண்டி தொற்றுத் நோய்த் தடுப்பு பிரிவில் பல வருடங்களாக சிகிச்சை பெற்று வரும் ரிஹானாவின் உள்ளக்குமுறலாகும்… (பெயர் மாற்றப்பட்டுள்ளது)
ரிஹானா தொடர்ந்து தமது கடந்த காலம் தொடர்பாக எம்முடன் பகிர்ந்துகொண்ட போது,
என்னுடைய பிறப்பிடம் திருகோணமலை. நான் தாய், தந்தை , இரு சகோதரிகள், இரு சகோதரர்கள் என்ற குடும்பத்தில் மூத்தவள்.
தந்தை விவசாயத்தை தொழிலாக செய்து வந்தார். கஷ்டப்பட்டாலும் எங்களுடைய குடும்பத்தில் மகிழ்ச்சிக்கு குறைவிருக்கவில்லை.
எனினும், 2004 ஆம் ஆண்டு டிசம்பர் 26 ஆம் திகதி இடம்பெற்ற ஆழிப்பேரலை அனர்த்தம் குருவிக்கூடாய் இருந்த எம் குடும்பத்தை சிதைத்தது.
நானும் எனது சகோதரர்களில் ஒருவரும், சகோதரிகளில் ஒருவரும் மத்திய மலைநாட்டு பகுதிகளை நோக்கி சுற்றுலா சென்றிருக்கையில், என் தாய், தந்தை, மற்றைய சகோதரர், சகோதரி ஆகியோரை சுனாமி பேரலை அள்ளிச் சென்றது.
இறுதியில் அவர்களின் உடல்களை கூட எங்களால் பார்க்க முடியாமல் போனது. பல மாதங்கள் கழித்தே நாங்கள் மீண்டும் திருகோணமலைக்கு வந்தோம்.
தாய், தந்தை, உடன்பிறந்த உறவுகளை இழந்த சோகம் ஒரு பக்கம் என்னை வாட்ட, மறுபக்கம் என்னோடு சுற்றுலா வந்த சகோதரனையும் சகோதரியையும் வளர்த்து ஆளாக்கும் மிக பெரிய பொறுப்பும் என் மீது சுமத்தப்பட்டது.
அன்றைய நிலையில் எங்களுக்கு உதவி செய்ய எங்கள் தாய், தந்தையின் சொந்தங்கள் யாரும் முன்வரவில்லை. ஒரு பெரியம்மா (ரிஹானாவின் தாயின் மூத்த சகோதரி) மட்டும் தன்னால் முடிந்த சிறிய சிறிய உதவிகளை எங்களுக்கு செய்தார்.
எனவே, ஏதாவது ஒரு தொழிலைச் செய்து அவர்கள் இருவரையும் பார்த்துக்கொள்ள வேண்டிய தேவை எனக்கிருந்தது. அப்போது நானும் திருமணம் செய்துகொள்ளும் வயதில் இருந்தேன்.
எனக்குள்ளும் திருமணம் தொடர்பாக பல்வேறு கனவுகள் இருந்தன. எனினும், அன்றைய நிலையில் அதைப் பற்றி எல்லாம் சிந்திக்கும் மனநிலையில் நான் இருக்கவில்லை.
என்னுடைய ஆசைகள், கனவுகள் அனைத்தையும் எனக்குள்ளேயே போட்டு புதைத்து விட்டேன். எப்படியாவது எனது தம்பி, தங்கை இருவருக்கும் சிறப்பான ஒரு எதிர்காலத்தைப் பெற்றுக்கொடுக்க வேண்டும் என்பது மட்டுமே என் சிந்தையிலிருந்தது.
எனவே, நான் தொழில் தேட ஆரம்பித்தேன். எனினும் நான் பாடசாலை கல்வியை முறையாக பூர்த்திசெய்ய தவறியதால் எனக்கு தொழிலொன்றை பெற்றுக்கொள்வதும் சிரமமாகவிருந்தது. இதன்போது ஊரிலுள்ள வைத்தியர் ஒருவர் எனக்கு உதவியாகவிருந்தார்.
அவர் தன்னுடைய வீட்டுடன் சேர்த்து நடாத்திவந்த காரியாலயத்தில் அவருக்கு உதவியாக என்னை வேலைக்கு சேர்த்தார்.
அங்கு வேலை செய்து கிடைக்கும் பணத்தில் அவர்கள் இருவரையும் என்னால் முடிந்த அளவு எந்தவித குறையுமில்லாது பார்த்துக்கொண்டேன்.
எனது தங்கை படிக்கும் வயதிலேயே அவள் விருப்பத்துக்கு திருமணம் செய்துகொண்டாள். அதன்பின் தம்பியும் பாடசாலை கல்வியை பூர்த்திசெய்து ஒரு சில வருடங்களிலேயே திருமணம் செய்துகொண்டான்.
இந்நிலையில் அவர்கள் இருவரும் இரு வேறு கூடுகளை நோக்கிச்செல்ல நான் தனிமரமானேன்.
அதற்கு பிறகு எனக்கு திருமணம், குடும்பம் என்பவை தொடர்பாக எல்லாம் நம்பிக்கையிருக்கவில்லை. வாழும் வரை சகோதர சகோதரிகளுடனும், அவர்களுடைய பிள்ளைகளுடனும் இருந்துவிடலாம் என்று இருந்தேன்.ஆயினும் தம்பியின் மனைவி பல சமயங்களில் என்னை ஓரம் கட்டுவதை நான் அவதானித்தேன்.
இந்நிலையில், தம்பியும் தொழில் நிமித்தம் வெளிநாட்டுக்கு பயணமானான். எனவே, அதற்கு பிறகு எனக்கு அங்கு இருக்க விருப்பமிருக்கவில்லை. நான் சில காலம் என் பெரியம்மாவுடன் வந்து தங்கியிருந்தேன்.
இத்தகைய ஒரு சூழ்நிலையில் பெரியம்மாவின் மகன் மூலம் வரன் ஒன்று வந்தது. பெரியம்மாவின் மகனின் நண்பர் ஒருவர் ஆறு மாதகால விடுமுறையில் டுபாயிலிருந்து வந்திருந்தார்.
எனவே பெரியம்மாவின் வீட்டுக்கு வரும் சந்தர்ப்பத்தில் என்னை கண்ட அவர் என்னை திருமணம் செய்துகொள்ள விரும்புவதாக பெரியம்மாவிடம் கேட்டிருந்தார்.
என் பெரியம்மா உட்பட குடும்பத்தில் அனைவரும் “அவர் வெளிநாட்டில் தொழில் புரிந்து மிகுந்த வசதிவாய்ப்புகளுடன் இருக்கின்றார்.
நீ அவரை திருமணம் செய்துகொண்டால் நீ சந்தோஷமாக வாழலாம்” என்றெல்லாம் கூறி, அவரை எனக்கு திருமணம் செய்து வைக்க முயற்சித்தார்கள். எனினும், எனக்கு ஆரம்பத்தில் அதில் விருப்பமிருக்கவில்லை.
எனக்கு இனி என்ன திருமணம்? இப்படியே என் பொழுதை கழித்து விடுகின்றேன் என்று அந்த வரனை தட்டிக்கழித்தேன். எனினும், என் உறவுகளும், நண்பர்களும் என்னை விடுவதாய் இல்லை. ஒரு பெண் வாழ் நாள் முழுவதும் தனியாக வாழ முடியாது.
அவளுக்கென்று கட்டாயம் துணையொன்று அவசியம் என்றெல்லாம் எடுத்துக்கூறி என்னை திருமணத்துக்கு சம்மதிக்க வைத்தனர்.
என் பெரியம்மாவும் அவருடைய மகனும் முன்னின்று என் திருமணத்தை செய்து வைத்தார்கள். ஆறு மாதகால விடுமுறையில் இலங்கைக்கு வந்திருந்த என் கணவர் திருமணமாகி இரண்டு மாதங்களின் பின்னர் டுபாய்க்கு மீண்டும் பயணமானார்.
அவருடன் கழித்த அந்த இரண்டு மாதகாலமும் அவர் என்னை மிகுந்த அக்கறையுடன் பார்த்துக்கொண்டார். எங்களுக்குள் அந்நியோன்னியமான நல்ல உறவு துளிர் விட ஆரம்பிக்கின்றது போன்ற உணர்வு எனக்குள் ஏற்பட்டது.
இந்தகாலப்பகுதியில் ஒரு நாள் இரவு அவர் கடுமையான தலைவலியால் துடிதுடித்துக்கொண்டிருந்தார். அப்போது அவரை வைத்தியரிடம் செல்ல வருமாறு நான் அழைத்தேன். எனினும், அவர் என்னிடம் பெனடோல் இருக்கின்றது.
அதை குடித்தால் சரியாகிவிடும் என்றுகூறி, பையிலிருந்து வித்தியாசமான மருந்துவில்லையொன்றை எடுத்து குடித்தார். எனக்கு அப்போது அது பெனடோலை போல தெரியவில்லை.
நான் மறுபடியும் அவரிடம் இது பெனடோலா என்று சந்தேகத்துடன் கேட்டேன்.அதற்கு அவர் அந்த நாட்டு பெனடோல் இப்படி தான் இருக்கும் என்று கூறிவிட்டார்.
எனவே அது தொடர்பாக தொடர்ந்து அவரிடம் கேள்விகேட்க நான் போகவில்லை. அன்றைய இரவு கழிந்தது. எனினும் பல சந்தர்ப்பங்களில் அவர் தலைவலி என்று கூறிக்கொண்டு பையிலிருந்த அந்த மருந்து வில்லைகளையே குடித்து வந்தார்.
இது இவ்வாறிருக்க, அவர் மீண்டும் தொழிலுக்காக வெளிநாடு பயணமானார். நான் அவருடைய தாயுடன் அவரின் வீட்டில் இருந்தேன்.
அதன்பின் தொலைபேசி அழைப்புகள், குறுந்தகவல்கள் என்று எங்கள் உறவு தொடர்ந்தது. அதுமட்டுமின்றி, எங்கள் இருவருக்குமிடையில் இருந்து வந்த உறவின் அடையாளமாய் நான் கருவுற்றேன்.
அதை என் கணவருக்கும் தெரியப்படுத்தினேன்.நான் ஏழு மாத கர்ப்பிணியாக இருக்கும் வரை என் கணவர் என்னைப்பற்றியும் என் வயிற்றில் வளரும் குழந்தையைப்பற்றியும் தொலைபேசி ஊடாக விசாரிப்பார்.
எனினும், அதற்கு பிறகு என் கணவரிடமிருந்து தொலைபேசி அழைப்புகளோ குறுந்தகவல்களோ எதுவுமே வரவில்லை. நான் அவருக்கு பல தடவைகள் அழைப்புகளை ஏற்படுத்திய போதும் அவருடைய தொலைபேசி நிறுத்தப்பட்டிருந்தது.
என் மாமியிடம் இது பற்றி கூறிய போது அவர் என் மீதே பழியைப் போட்டார். எனவே, எனக்கு என்ன செய்வது? யாரிடம் சென்று முறையிடுவது? என்று ஒன்றுமே புரியவில்லை.
வயிற்றில் அவருடைய குழந்தையையும் மனதில் அவர் நினைவுகளையும் சுமந்தவாறு அவரின் அழைப்புகளுக்காக ஒவ்வொரு நிமிடமும் காத்திருந்தேன். எனினும், ஏமாற்றங்களுடனே என்னுடைய ஒவ்வொரு பொழுதும் கழிந்துசென்றது.
இந்நிலையில், என் பிரசவ நாளும் நெருங்கியது. நான் அழகிய ஆண் குழந்தையொன்றைப் பெற்றெடுத்தேன். ஆயினும், அந்த சந்தோஷத்தை என் கணவருடன் பகிர்ந்துகொள்ள அவர் என் அருகில் இருக்கவில்லை.
பல நாள் தொடர்பில்லாமல் இருக்கும் அவரிடம் குழந்தை பிறந்துவிட்டதையாவது தெரியப்படுத்த பலவாறு முயற்சித்தேன்.
எனினும், எதுவுமே எனக்கு சாத்தியப்படவில்லை.குழந்தையும் பிறந்தவுடன் குடும்பத்தின் செலவுகள் அதிகரித்தன. இதனால் எனக்கு பணம் தேவைப்பட்டது. ஆகவே, ன் குழந்தையை மாமியிடம் விட்டு, வீட்டுவேலைகளுக்குச் சென்றுவந்தேன்.
இது இவ்வாறிருக்க, எனது குழந்தைக்கு ஏழு மாதமிருக்கும். ஒரு நாள் வெளிநாட்டு தொலைபேசி இலக்கமொன்றிலிருந்து அழைப்பொன்று வந்தது.
நான் என் கணவர் தான் அழைப்பை ஏற்படுத்துகின்றார் என்ற பூரிப்பில் அழைப்புக்கு பதிலளித்தேன். எனினும், மறுமுனையில் என் கணவரின் நண்பர் ஒருவரே கதைத்தார்.
அவர் என்னிடம் “உன் கணவர் இறந்துவிட்டார் என்று கூறியதுடன் அவர் எச்.ஐ.வி தொற்றினால் பீடிக்கப்பட்டிருந்திருந்ததாகவும் அதனால் அவருடைய உடலை இலங்கைக்கு அனுப்ப முடியாது என்று சீல் வைத்து அங்கேயே அடக்கம் செய்துவிட்டதாகவும் கூறினார். எனக்கு அதற்கு பிறகு என்ன செய்வதென்றே தெரியவில்லை.
திருமணமே செய்துகொள்ளாது வாழ்ந்த எனக்கு ஏன் இறைவன் இப்படியொரு வாழ்க்கையை தந்தான் என்று கதறி அழுதேன்.
பதிலுக்கு என் மாமியும் என்னை ராசி இல்லாதவள் என்றெல்லாம் திட்டி வார்த்தைகளால் என் மனதை புண்படுத்தினார். அதன்பின்னும் என் சோகம் தீர்ந்தபாடில்லை.
கணவர் இறந்துவிட்டார் என்ற செய்தி அறிந்தவுடன், இனி குழந்தைக்காகவாவது வாழ வேண்டும் என்ற முடிவுக்கு வந்தேன்.வீடு வீடாகச் சென்று வேலை செய்து பணம் சம்பாதித்தேன்.
எனினும் அடிக்கடி எனக்கு ஏற்பட்ட சுகவீனம் காரணமாக என்னால் வீட்டு வேலைகளுக்கு ஒழுங்காக செல்ல முடியவில்லை.
இந்நிலையில் எங்கள் ஊருக்கு அடிக்கடி வந்து சென்ற குருணாகலிலுள்ள முகவர் நிலையமொன்றைபிரதிநிதித்துவப்படுத்தும் தரகர் ஒருவரின் மூலம் எனக்கு மத்தியகிழக்கு நாடொன்றுக்கு தொழிலுக்காக செல்லும் சந்தர்ப்பம் கிடைத்தது.
எனவே குழந்தையை மாமியிடம் விட்டு விட்டு இரண்டு வருடங்களுக்கு வெளிநாடு சென்று வருவோம் என்ற முடிவில் அதற்கான ஆயத்தங்களை செய்தேன்.
இறுதியாக மருந்து பரிசோதனை செய்துவிட்டு அதன் அறிக்கை வரும் வரை ஒரு வாரம் காத்திருந்தேன்.
அதன்பின் வார இறுதியில் அந்த முகவர் நிலையத்திலிருந்து எனக்கு தொலைபேசி அழைப்பொன்று வந்தது. “ரிஹானா, நீங்கள் உடனடியாக இங்கே வாருங்கள்” என்று அவர்கள் கூறினார்கள்.
எனவே வெளிநாட்டுக்கு செல்வது சரிவந்துவிட்டது என்ற நம்பிக்கையில் அங்கு சென்றேன். ஆயினும், அவர்கள் ‘ரிஹானா, உங்களை வெளிநாட்டுக்கு அனுப்பமுடியாது நீங்கள் (H.I.V) எச்.ஐ.வி தொற்றுக்குட்பட்டிருக்கின்றீர்கள்.
நீங்கள் உடனடியாக கண்டியிலுள்ள தொற்று நோய் தடுப்பு பிரிவுக்கு சென்று பரிசோதனைகளை மேற்கொண்டு சிகிச்சைபெற வேண்டும், என்று கூறினார்கள்.
என் தலையில் இடியே வீழ்ந்தது போல இருந்தது. நான் உடனடியாக தொற்று நோய் தடுப்பு பிரிவுக்குச் சென்று சிகிச்சைபெற ஆரம்பித்தேன். அங்கு என் குடும்ப விபரங்கள் தொடர்பாக கேட்டார்கள்.
இதன்போது தான் எனது கணவருக்கு இருந்த எச்.ஐ.வி தொற்றுக்காரணமாக எனக்கும் இந்த தொற்று ஏற்பட்டுள்ளது. என்பதை நான் அறிந்துகொண்டேன்.
அதுமட்டுமின்றி, என்னுடைய கணவர் தலைவலிக்கு குடிக்கும் பெனடோல் என்று கூறியது எச்.ஐ.வி நோய் தொற்றுக்கு உபயோகிக்கும் மருந்துவகைகள் என்பதையும் என் கணவர் உண்மையை மறைத்தே என்னை திருமணம் செய்திருப்பதும் எனக்கு புரிந்தது. அதற்கு பிறகு என்ன செய்வது எல்லாம் என் கை மீறி போனது.
நான் எச்.ஐ.வி தொற்றுக்குட்பட்டவள் என்று வெளியில் கூறினால் என்னை எல்லோரும் வெறுத்து விடுவார்களோ என்ற பயத்தில் என் உறவுகள் யாரிடமும் இது தொடர்பாக கூறி ஆறுதல் பெற நினைக்கவில்லை.
நெருங்கிய நண்பர் ஒருவரின் உதவியுடன் கண்டியில் வீடு ஒன்றை வாடகைக்கு பெற்றுக்கொண்டு வந்து மகனுடன் குடியேறினேன்.
அங்கு ஹோட்டலொன்றில் தொழில் செய்து பணம் சம்பாதித்தேன். என்னுடைய ஒவ்வொரு வேலைகளையும் நான் தனியாகவே பார்த்துக்கொண்டேன்.
அங்கு கணவர் இல்லாது கைகுழந்தையுடன் இருந்த என்னை நோக்கிய சமூகத்தவர்களில் பார்வை வித்தியாசமாகவிருந்தது. பலரும் பலவாறு கதைத்தார்கள் எனினும் நான் அவை எதையும் காதில் போட்டுக்கொள்ளவில்லை.
இந்நிலையில் என்னுடைய மகனுக்கும் இந்த தொற்று ஏற்பட்டிருக்குமோ என்ற சந்தேகம் எனக்குள் எழுந்தது. எனவே இது தொடர்பாக வைத்திய அதிகாரிகளிடம் கேட்ட போது மகனுக்கு ஒன்றரை வயது வரும் வரை எச்.ஐ.வி தொற்றுக்குட்பட்டிருக்கின்றாரா? என்பதை கண்டுபிடிக்க முடியாது என்று கூறினார்கள்.
எனவே நான் மகனுக்கு ஒன்றரை வயது ஆகும் வரை காத்திருந்தேன். அதுமட்டுமின்றி, மகனுக்கு தாய்ப்பால் வழங்குவதையும் நான் நிறுத்திவிட்டேன்.
இதுஇவ்வாறு இருக்கையில், மகனுக்கு ஒன்றரை வயது ஆனது. நான் மகனை பரிசோதனைகளுக்காக கொழும்பு அழைத்துச்சென்றேன்.
காலை 8.30 மணியவில் கொழும்பு தொற்றுநோய் வைத்தியசாலையில் இருக்கவேண்டும் என்பதால் நான் கண்டியிலிருந்து நள்ளிரவு வேளையில் புறப்பட்டு வந்தேன்.
இதன்போது என் நடத்தையில் சந்தேகம் கொண்ட ஒரு சிலர் நான் இரவு வேளைகளில் பல ஆண்களை சந்தோஷப்படுத்தி பணம் சம்பாதித்து வருவதாக பொலிஸாருக்கு போலி தகவலொன்றை வழங்கியிருந்தார்கள்.
இதனால் நான் கொழும்புக்கு சென்று வரும் வழியில் விபசாரத்தில் ஈடுபடுவதாக சந்தேகத்தின்பேரில் பொலிஸார் என்னை கைதுசெய்தார்கள்.
அந்த நிலையில் எனக்கு உதவிக்கு என்று யாரும் இருக்கவில்லை. நான் இரண்டு நாள் என் மகனுடன் விளக்கமறியலில் வைக்கப்பட்டு நீதிமன்றத்தில் ஆஜர்ப்படுத்தப்பட்டேன்.
நீதிமன்றத்தில் ஆஜர்படுத்தியபோது நான் என்னுடைய வைத்திய அறிக்கைகளை சமர்ப்பித்து என்னுடைய வாழ்க்கையில் நடந்த அனைத்து சம்பவங்களையும் நீதிபதியிடம் கூறினேன். அதன்பின்னரே நான் விடுவிக்கப்பட்டேன்.
இன்று என்னுடைய மகனுக்கு 8 வயதாகின்றது. கண்டியிலுள்ள சர்வதேச பாடசாலையொன்றில் கல்வி கற்கின்றான். வைத்திய பரிசோதனைகளின்படி எனக்கு எச்.ஐ.வி தொற்று இருக்கின்றது என்பதை அறியாது மகனுக்கு தாய்ப்பால் வழங்கியுள்ளமையால் மகனுக்கும் எச்.ஐ.வி தொற்று ஏற்பட்டுள்ளது என்று வைத்தியர்கள் கூறுகின்றார்கள்.
இந்த நிலையில் நானும் மகனும் எச்.ஐ.வி. தொற்றுக்குள்ளாகியிருப்பதால் கண்டி தொற்று நோய் தடுப்பு பிரிவில் சிகிச்சைகளை மேற்கொண்டு வருகின்றோம். என்னுடைய அறியாமையே என்னுடைய வாழ்வை அலங்கோலமாக்கியது….