அரசியல் கைதிகள் உள்ளே நடத்தும் போராட்டத்தை வைத்து வெளியே அரசியல் செய்வதற்கும் அவர்களின் விடுதலைக்கு தாமே உதவியதாக தம்பட்டம் அடிப்பதற்கும் தாராளமாகவே அரசியல்வாதிகள் இருக்கிறார்கள்.
இந்த விவகாரத்தை வைத்து அரசியல் இலாபம் தேடிக்கொள்வதில் அரசியல்வாதிகள் மாத்திரம் அக்கறைப்படுகிறார்கள் எனக் கூறமுடியாது. அதற்கு அப்பாலுள்ளவர்களுக்கும் அந்த ஆர்வம் உள்ளது
தமிழ்த் தேசிய அரசியலில் அவ்வப்போது சில பிரச்சினைகள் திடீரென மேற்பரப்புக்கு வருவதும், பின்னர் தணிந்து போவதும் இயல்பான ஒன்றாகி விட்டது.
இராணுவ ஆக்கிரமிப்பில் இருந்து காணிகளை விடுவித்தல், காணாமல் ஆக்கப்பட்டவர்களின் பிரச்சினை, அரசியல் கைதிகளின் விடுதலை சார்ந்த பிரச்சினை போன்றவற்றை இவ்வாறு குறிப்பிடலாம்.
இந்தப் பிரச்சினைகள் காலத்துக்குக் காலம் மேல்நோக்கி எழுந்து வரும், போராட்டங்கள் நடக்கும். அரசியல்வாதிகள் கொதிப்புடன் பேசுவார்கள். மாறிமாறி ஒருவர் மீது மற்றவர் சேறடித்துக் கொள்வார்கள். கடைசியில் எல்லாமே தணிந்து போகும்.
இந்த வகையில் இப்போது, மீண்டும் தலைதூக்கியிருப்பது, அரசியல் கைதிகளின் விடுதலைக்கான போராட்டம்.
அநுராதபுர சிறைச்சாலையில் தடுத்து வைக்கப்பட்டுள்ள அரசியல் கைதிகள் 8 பேர், ஒன்பது ஆண்டுகளாக சிறையில் கழித்துவிட்ட தம்மை, குறுகியகால புனர்வாழ்வுக்கு அனுப்பி விடுவிக்க வேண்டும் என்று கோரி உண்ணா விரதப் போராட்டத்தை ஆரம்பித்தனர்.
கிட்டத்தட்ட ஒரு மாதமாக நடக்கும் இந்தப் போராட்டமும் அதனை வைத்து நடத்தப்படும் அரசியலும் தான் இப்போது தமிழ் அரசியல் பரப்பின் முக்கிய விடயமாக மாறியிருக்கிறது.
அநுராதபுர சிறைச்சாலையில் 8 பேர் தொடங்கிய போராட்டத்தில் இப்போது 10 பேர் பங்கெடுக்கின்றனர்.
மகசின் சிறைச்சாலைக்கும் இந்தப் போராட்டம் பரவி அங்கும், 45 கைதிகள் போராட்டத்தில் ஈடுபட்டுள்ளனர். ஆக 55 அரசியல் கைதிகளின் போராட்டம் ஒரு பக்கம் நடக்க, அதனை வைத்துக் கொண்டு வெளியேயும் ஒரு அரசியல் போராட்டம் நடந்து கொண்டிருக்கிறது.
தமிழ் அரசியல்வாதிகள் ஒரு பக்கமும், அரசாங்கத்தில் இருக்கும் அரசியல்வாதிகள் இன்னொரு பக்கமுமாக இந்த விவகாரத்தைப் பந்தாடிக் கொண்டிருக்கின்றனர்.
பயங்கரவாத தடைச்சட்டத்தின் கீழ்- குற்றச்சாட்டு நிரூபிக்கப்பட்டு தண்டனை விதிக்கப்பட்டவர்கள், வழக்குத் தாக்கல் செய்யப்பட்டவர்கள், இன்னமும் வழக்குத் தாக்கல் செய்யப்படாதவர்கள் என்று மூன்று வகையானவர்கள்- இந்த அரசியல் கைதிகளின் பட்டியலில் உள்ளடங்கியுள்ளனர்.
இவர்களின் பெரும்பாலானவர்களுக்கு எதிராக முன்வைக்கப்பட்டிருக்கும் குற்றச்சாட்டுகளுக்கு அடிப்படையாக இருப்பதே, குற்றஒப்புதல் வாக்குமூலம் தான். ஆனால், நீதிமன்றத்தில் சுயமாகப் பெறப்படாத குற்ற ஒப்புதல் வாக்குமூலம் நிராகரிக்கப்படும்.
வேறு ஆதாரங்கள் ஏதுமின்றி, குற்றஒப்புதல் வாக்குமூலங்களை மாத்திரம் வைத்துக்கொண்டு, பெரும்பாலான அரசியல் கைதிகளுக்கு எதிரான வழக்குகளையும், வழக்குத்தாக்கல் செய்வதையும் இழுத்தடித்துக் கொண்டிருக்கிறது அரசாங்கம்.
தற்போது 107 அரசியல் கைதிகள் இருப்பதாக சில புள்ளி விபரங்கள் கூறுகின்றன. ஆனால், அரசாங்கமோ அரசியல் கைதிகள் என்று எவரும் இல்லை என்று கூறுகிறது.
நீதியமைச்சர் தலதா அத்துகோரள இதனைத் தாம், தமிழ்த் தேசியக் கூட்டமைப்பின் தலைவர் இரா.சம்பந்தன் மற்றும் சுமந்திரனிடம் கூறிவிட்டதாக தெரிவித்துள்ளார்.
ஆனால், தமிழ் மக்களின் அரசியல் போராட்டங்களில் பங்கேற்றதற்காக பயங்கரவாத தடைச்சட்டத்தின் கீழ் கைது செய்யப்பட்டவர்கள் அரசியல் கைதிகள் தான் என்று, தமிழ்த் தேசியக் கூட்டமைப்பும், ஏனைய தமிழ் கட்சிகள், அமைப்புகளும் வாதிடுகின்றன.
அரசியல் கைதிகளை விடுதலை செய்வதற்கான போராட்டங்கள், போர் முடிவுக்கு வந்த காலத்தில் இருந்து- கடந்த 10 ஆண்டுகளாக நடந்து வருகின்றன.
இந்தப் போராட்டங்கள் முழு அளவில் வெற்றியளிக்கவில்லை எனக் கூறமுடியாது. முன்னர் பல நூற்றுக்கணக்கில் இருந்த அரசியல் கைதிகளின் எண்ணிக்கை, இப்போது, 107 ஆக குறைந்திருக்கிறது. அதற்கு இந்தப் போராட்டங்கள் தான் காரணம்.
9 தொடக்கம், 25 ஆண்டுகள் வரை சிறையில் கழித்த அரசியல் கைதிகள் பலர் உள்ளனர். இவர்களை விடுதலை செய்வதற்கு அரசியல் ரீதியாக அழுத்தங்கள் கொடுக்கப்பட்டாலும், அதனை அரசாங்கம் பெரும்பாலும் பொருட்படுத்தவில்லை என்றே கூறலாம்.
அரசியல் கைதிகளின் விடுதலை குறித்து, ஜனாதிபதி, பிரதமர், நீதி அமைச்சர், சட்டமா அதிபர் என்று மாறி மாறி பேச்சுக்கள் நடத்தப்படுகின்ற போதிலும், ஒவ்வொரு சந்தர்ப்பத்திலும், வாக்குறுதிகள் அல்லது நழுவலான பதில்களுடன் முடிந்து போகிறது.
சில சமயங்களில் உண்ணாவிரதப் போராட்டங்கள் உச்சமடைகின்ற போது, அரசாங்கமும், அரசாங்கத்தின் சார்பாக தமிழ் அரசியல் தலைமைகளும் வாக்குறுதிகளை அளிப்பதும், அதனால் போராட்டங்கள் கைவிடப்படுவதும் வழக்கம்.
எனினும், இந்தப் பிரச்சினை மாத்திரம் முடிவுக்கு வருவதாக இல்லை.
இப்போதைய போராட்டம் ஒரு மாதமாகியும், உரிய தீர்வை எட்டுவதற்கு பல பேச்சுக்கள் நடத்தப்பட்ட போதும்- எதுவுமே பலனளிக்கவில்லை.
அலரி மாளிகையில் பிரதமர் ரணில் விக்கிரமசிங்க, சட்டமா அதிபர், நீதியமைச்சர் உள்ளிட்டவர்களுடன் இரா.சம்பந்தனும், சுமந்திரனும் ஒருமுறை பேசினார்கள்.
அமெரிக்காவுக்குச் சென்றிருந்த ஜனாதிபதி வந்ததும் பேச்சு நடத்தலாம் என்று அதன் போது உறுதி அளிக்கப்பட்டது.
அதற்குப் பின்னர் நீதியமைச்சில் ஒரு பேச்சுவார்த்தை நடத்தப்பட்டது, அதிலும் முடிவு காணப்படவில்லை.
ஜனாதிபதி மைத்திரிபால சிறிசேனவுடன், இரா.சம்பந்தன் பேசுவதற்கு எடுத்த முயற்சிகளும் வெற்றியளிக்கவில்லை. சம்பந்தனுடன் பேசுவதற்கு இடமளிக்காமல் ஜனாதிபதி நழுவிக் கொண்டிருக்கிறார்.
இந்தப் பிரச்சினையை பாராளுமன்றத்தில் எழுப்பிய போது, நீதியமைச்சர் வெளிநாடு சென்றிருக்கிறார். அவர் நாடு திரும்பியதும் பேசி முடிவெடுக்கலாம் என்று பதிலளித்திருக்கிறார் பிரதமர்.
அரசியல் கைதிகளின் விடுதலை தொடர்பாக அரசியல் ரீதியான தீர்மானம் ஒன்றை எடுப்பதற்கு ஜனாதிபதியோ, அரசாங்கமோ தயாராக இல்லை.
அதனால் தான், ஜனாதிபதி, பிரதமர், சட்டமா அதிபர், நீதியமைச்சர் என்று வெளிநாடு செல்வதை சாட்டாக வைத்து இழுத்தடித்துக் கொண்டிருக்கின்றது அரசாங்கம்.
அதேவேளை, தமிழ் அரசியல் கைதிகளை எப்படி விடுதலை செய்ய வேண்டும் என்ற விடயத்திலும் தமிழர் தரப்புக்குள் கருத்து ஒருமைப்பாடு இல்லை.
அநுராதபுர சிறையில் உண்ணாவிரதமிருக்கும் அரசியல் கைதிகள், தம்மை குறுகிய கால புனர்வாழ்வுக்கு அனுப்பி விடுவிக்க வேண்டும் என்ற கோரிக்கையை முன்வைத்திருந்தனர்.
அதேவேளை, தமிழ்த் தேசியக் கூட்டமைப்போ, அனைத்து அரசியல் கைதிகளையும் பொதுமன்னிப்பின் அடிப்படையில் விடுதலை செய்ய வேண்டும் என்று கோருகிறது.
ஆனால், அரசியல் கைதிகளை விடுதலை செய்வதற்கான அமைப்பின் அமைப்பாளரான அருட்தந்தை சக்திவேல், நிபந்தனையின்றி அரசியல் கைதிகளை விடுவிக்க வேண்டும், பொதுமன்னிப்பு என்ற விடயம் பொருத்தமற்றது என்கிறார்.
அரசியல் கைதிகள் உள்ளே நடத்தும் போராட்டத்தை வைத்து வெளியே அரசியல் செய்வதற்கும், அவர்களின் விடுதலைக்கு தாமே உதவியதாக தம்பட்டம் அடிப்பதற்கும் தாராளமாகவே அரசியல்வாதிகள் இருக்கிறார்கள்.
இந்த விவகாரத்தை வைத்து அரசியல் இலாபம் தேடிக் கொள்வதில் அரசியல்வாதிகள் மாத்திரம் அக்கறைப்படுகிறார்கள் எனக் கூறமுடியாது. அதற்கு அப்பாலுள்ளவர்களுக்கும் அந்த ஆர்வம் உள்ளது.
அநுராதபுர சிறையில் அரசியல் கைதிகள் போராட்டத்தை ஆரம்பித்த ஒரு சில நாட்களின் பின்னர், பாராளுமன்ற உறுப்பினர் சுமந்திரன் அங்கு சென்று அரசியல் கைதிகளை பார்வையிட்டார். அரசுடன் பேசுவதாக உறுதியளித்தார்.
அதற்கு சில நாட்களின் பின்னர், மகசின் சிறைச்சாலைக்குச் சென்றிருந்த இன்னொரு தமிழ் அரசியல்வாதி வெளியே வந்து, கூட்டமைப்பினர் தம்மை வந்து பார்வையிட்டு ஒன்றரை வருடங்களாகின்றன என்று அரசியல் கைதிகள் குறை கூறினர் என்றார்.
தமிழ்த் தேசியக் கூட்டமைப்பை குறைகூறுவது, குற்றம்சாட்டுவது, தமிழ் அரசியல் பரப்பில் வழக்கமான ஒரு உத்தியாக மாறியிருக்கிறது. அநுராதபுர சிறைச்சாலைக்குச் சென்று வந்த தமிழ்த் தேசிய மக்கள் முன்னணியின் செயலாளர் கஜேந்திரனும் இதனைத் தான் கூறியிருந்தார்.
தம்மை விடுதலை செய்வதற்கு தமிழ்த் தேசியக் கூட்டமைப்பு போதிய நடவடிக்கை எடுக்கவில்லை, கடந்த முறை வரவு-செலவுத் திட்டத்தை ஆதரிப்பதற்கு இதனை ஒரு நிபந்தனையாக முன்னிறுத்த தவறி விட்டது என்றெல்லாம் அரசியல் கைதிகள் குறைபட்டுக் கொண்டதாக தகவல்கள் வெளியிடப்படுகின்றன.
அரசாங்கத்துடன் பேரம்பேசக் கிடைக்கும் வாய்ப்புகளை கூட்டமைப்பு தவற விடுகிறதா என்ற சந்தேகங்களும் கேள்விகளும் பரவலாகவே இருக்கின்றன. ஆனாலும், இந்த விவகாரத்தில் கூட்டமைப்பு ஒன்றுமே செய்யாமல் ஒதுங்கியிருக்கிறது என்று கூறமுடியாது.
ரணில் விக்கிரமசிங்கவுக்கு எதிரான நம்பிக்கையில்லாப் பிரேரணை முன்வைக்கப்பட்ட போது, அதற்கு எதிராக வாக்களிக்க, அரசியல் கைதிகளின் விடுதலையை ஒரு நிபந்தனையாக முன் வைத்ததாக கூட்டமைப்பு கூறியிருந்தது.
அந்த வாக்கெடுப்பில் பிரதமர் ரணிலுக்கு ஆதரவாக வாக்களித்த – ஈ.பி.ஆர்.எல்.எவ்.வின், சிவசக்தி ஆனந்தன், அலரி மாளிகைக்குச் சென்று பிரதமருடன் தனியாகப் பேச்சு நடத்தியிருந்தார்.
அதன்போது எழுத்துமூல உடன்பாடு காணப்பட்டது என்றும், ஒரே ஒரு உறுப்பினரைக் கொண்ட தம்மால் பேரம் பேசி இதனைச் செய்ய முடிந்த போது, 15 பேரைக் கொண்ட கூட்டமைப்பினால் செய்ய முடியாது போனது எப்படி என்றும் அப்போது கேள்வி எழுப்பியிருந்தார்.
ஆனாலும், அந்த எழுத்துமூல உடன்பாட்டுக்கு என்ன நடந்தது என்று தெரியாது. அதுபோன்ற நிலை தான், கூட்டமைப்புக்கும் ஏற்பட்டது.
கடந்த முறை அரசியல் கைதிகளின் போராட்டம் தீவிரம் பெற்ற போது, யாழ். பல்கலைக்கழக மாணவர்களும் போராட்டத்தில் குதித்தனர். கடைசியில் அந்தப் போராட்டம் கைவிடப்பட்டது.
ஆனால் இம்முறை அரசியல் கைதிகளின் போராட்டம் மூன்று வாரங்களாக தொடரும் வரை, யாழ். பல்கலைக்கழக மாணவர்கள் வாயைத் திறக்கவேயில்லை.
கடந்த வாரம், அரசியல் ஆய்வாளர் ஒருவர், தனது பத்தியில் இதனைச் சுட்டிக்காட்டிய மறுநாளே, யாழ். பல்கலைக்கழகம் முன்பாக போராட்டம் நடத்தப்பட்டது. அதில் ஒரு மாணவன், ‘தமிழ்த் தலைமை தூங்குகிறதா?” என்று கேள்வி எழுப்பும் பதாதையுடன் காணப்பட்டார்.
மூன்று வாரங்களாக உண்ணாவிரதப் போராட்டம் நடந்து கொண்டிருந்த போது அதனைக் கண்டு கொள்ளாமல் இருந்தவர்கள், திடீரென விழித்துக் கொண்டு போராட்டத்துக்கு வந்து, ”தமிழ்த் தலைமை தூங்குகிறதா?” என்று கேள்வி எழுப்பியிருந்தனர்.
அவர்கள் அந்தப் போராட்டத்தையும், அதற்கடுத்த நாள் அநுராதபுர நோக்கிய நடைபவனியையும் ஆரம்பிப்பதற்கு இடையில், தமிழ்த் தேசியக் கூட்டமைப்பு மூன்று முறை அரசாங்கத்துடன் பேசியிருந்தது.
மன்னாரில் ஜனாதிபதி பங்கேற்ற நிகழ்வில் சார்ள்ஸ் நிர்மலநாதன் எம்.பி, இந்தப் பிரச்சினையை எழுப்பினார். ஆனாலும் எந்தப் பதிலும் கிடைக்கவில்லை. தீர்வும் கிடைக்கவில்லை.
அரசியல் கைதிகள் விடயத்தில், அரசாங்கம் உருப்படியான தீர்மானம் எடுக்கும் நிலையில் இல்லை என்பதையே இது காட்டுகிறது. ஆளை ஆள் கைகாட்டி நழுவிக் கொள்வது தான், நடந்து கொண்டிருக்கிறது.
இந்தச் சந்தர்ப்பத்தை வைத்துக் கொண்டு, தமிழ் அரசியல் பரப்பில் அரசியல் இலாபம் தேடுவதும் தாராளமாக நடந்து கொண்டிருக்கிறது.
கடந்தவாரம் முதலமைச்சர் விக்னேஸ்வரன் செய்தியாளர்களிடம் பேசிய போது, அரசியல் கைதிகளின் விடுதலை தொடர்பாக ஜனாதிபதிக்கு கடிதங்களை எழுதியும், பேச்சுக்களை நடத்தியும் களைத்துப் போய் விட்டேன் என்று அலுத்துக் கொண்டு கூறியிருந்தார்.
ஐந்து ஆண்டுகளாக அரசியல் செய்யும் அவருக்கே, களைத்துப் போய் விட்டது என்றால், 15, 20 ஆண்டுகளாக போராட்டங்களை நடத்தும் அரசியல் கைதிகளின் நிலை எத்தகையதாக இருக்கும்?
அவர்கள் சலிப்படைவது, தம் மீது சமூகமும், அரசியல்வாதிகளும் அக்கறைப்படவில்லை. குற்றம் சுமத்துவதிலும் அர்த்தம் உள்ளது.
அதனை வைத்துக் கொண்டு, வெளியே நிற்கும் அரசியல்வாதிகளும் செயற்பாட்டாளர்களும் ஒருவரை ஒருவர் தாக்கிக் கொண்டு அப்பட்டமாக அரசியல் செய்வது அபத்தமானது.
– கபில்