அவளுடைய நிழலைக் கூட இன்னொருவன் தீண்டுவதை அனுமதிக்க முடியாத அவனால் அவள் இன்னுமொரு ஆணைத் திருமணம் செய்யப் போகின்றாள் என்பதை ஏற்றுக்கொள்ள முடியவில்லை.
எனினும் பாத்திமாவின் காதல் மறுப்பினால் வாழ்நாள் முழுவதும் தேவதாஸ் கோலம் பூண்டுகொள்ள விரும்பாத சுரேஷ் யாருமே எதிர்பார்க்காத ஒரு காரியத்தை செய்யத் துணிந்தான்
ரியனின் செங்கதிர்கள் மெல்ல மெல்ல மேகத்திரைகளுக்குள் ஒளிந்துகொள்ள, இருள் எங்கும் சூழ்ந்துகொண்டது.
காலை முதல் வேலைப்பளுவால் களைத்துப்போன மக்கள் மெல்லிய மழைத் தூறலைக் கண்டு, பெரும் மழைக்குள் சிக்குவதற்கு முன் தத்தமது வீடுகளை நோக்கி விரைந்து கொண்டிருந்த நேரமது. சரியாக மே மாதம் 7ஆம் திகதி இரவு 7 மணியிருக்கும்.
வத்தளை, ஹெந்தலை சந்தியிலுள்ள பிரபல புடவைக்கடைக்குள் தனது காதலியான (19 வயது) பாத்திமாவைச் சந்திக்கும் முகமாக வழமை போல் நுழைகின்றான் சுரேஷ் (23வயது) (பெயர் மாற்றப்பட்டுள்ளது).
“காதலியுடன் கதைப்பதற்காகத் தான் வருகின்றான் என்று அங்கு பணிபுரிபவர்கள் பலரும் எண்ணியவாறு, சிறிய புன்சிரிப்புடன் சுரேஷை வரவேற்றார்கள்.
எனினும், அவர்கள் அனைவரும் சற்றும் எதிர்பார்க்காத ஒரு காரியத்தை சில மணி நிமிடங்களுக்குள் செய்து முடித்தான் சுரேஷ்.
நேராகப் பாத்திமா இருக்கும் இடத்தை நோக்கிச் சென்றவன், சுற்றி இருப்பவர்களை பற்றி சற்றும் சிந்திக்காது தனது காற்சட்டைப் பையினுள் மறைத்து வைத்திருந்த கத்தியை எடுத்து தனது ஆத்திரம் தீரும் வரை பாத்திமாவின் நெஞ்சுப் பகுதியில் குத்தினான்.
சுமார் 8 தடவைகளுக்கு மேல் சுரேஷின் கையிலிருந்த கத்தி பாத்திமாவின் நெஞ்சுப் பகுதியை பதம் பார்க்க, “நீரின்றித் தவிக்கும் மீனைப்” போல் வலியால் துடிதுடித்தாள். எனினும், அதன் பின்னும் சுரேஷின் ஆத்திரம் தீரவில்லை.
பாத்திமா நிலத்தில் வீழ்ந்து உயிருக்காகப் போராடிக்கொண்டிருந்த நிலையிலும் கூட, எவ்வித ஈவிரக்கமுமின்றி பாத்திமாவின் உடலின் பல இடங்களில் ஆழமான காயங்களை ஏற்படுத்தினான்.
இதனைத்தொடர்ந்து, பாத்திமாவைத் தாக்கிய அதே கத்தியை எடுத்து தனது உயிரை மாய்த்துக்கொள்வதற்காக கழுத்தை அறுத்துக்கொண்டு. வலி தாங்க முடியாமல் நிலத்தில் வீழ்ந்து துடித்தான்.
உடனே புடவைக்கடையில் பணிபுரியும் பெண்கள் பலத்த சத்தத்துடன் சத்தமிட, வீதிப் போக்குவரத்து கடமைகளில் ஈடுபட்டிருந்த இரு பொலிஸ் உத்தியோகத்தர்கள் சம்பவ இடத்தை வந்தடைந்தனர்.
அதன்பின் அங்கிருந்தவர்களின் உதவியுடன் இருவரையும் வத்தளைப் பகுதியிலுள்ள தனியார் வைத்தியசாலைக்கு கொண்டு செல்ல முற்பட்டனர்.
எனினும், துரதிஷ்டவசமாக கொண்டு செல்லும் வழியிலேயே பாத்திமாவின் உயிர் அவளை விட்டுப் பிரிந்தது.
மேலும் தனியார் வைத்தியசாலையில் அனுமதிக்கப்பட்ட சுரேஷ் ஆபத்தான நிலையில் றாகமை போதனா வைத்தியசாலைக்கு மேலதிக சிகிச்சைகளுக்காக அனுமதிக்கப்பட்டான்.
இச்சம்பவத்தை தொடர்ந்து வத்தளை பொலிஸார் தமது ஆரம்ப கட்ட விசாரணைகளை முன்னெடுத்தனர்.
அதன்படி இதுவரை (2015.05.14) பொலிஸ் விசாரணைகளின் மூலம் வெளியாகியுள்ள தகவல்களின் அடிப்படையில் கிடைத்த விவரங்களை தருகிறோம்.
இயற்கை எழில் கொஞ்சும் மலையகத்தின் நுவரெலியா லபுக்கலை தோட்டத்தில் சாதாரண தோட்டத் தொழிலாளர்களான பெற்றோருக்கு கடைசி மகனானப் பிறந்தவன் தான் சுரேஷ்.
தாய், தந்தை, இரு சகோதரர்கள், ஒரு சகோதரி என்று இவனுடைய குடும்பத்தில் மகிழ்ச்சிக்கு குறைவிருக்கவில்லை.
கஷ்டப்பட்டாலும் வாழ்க்கை சக்கரம் நிம்மதியாகவும், மகிழ்ச்சியாகவும் கழிந்தது. அதுவும் குடும்பத்தின் கடைக் குட்டி என்பதால் அனைவருமே சுரேஷ் மீது அளவுக்கு மிஞ்சிய பாசத்தைப் பொழிந்தனர்.
இந்நிலையில், லபுக்கலை தோட்ட பாடசாலையில் கல்விபொதுத்தராதர சாதாரண தரம் வரை கல்வி கற்றவன் உயர்தரத்தை தொடரும் அளவுக்கு பெறுபேறுகள் போதாமையினால் தொழிலுக்கு செல்ல ஆயத்தமானான்.
அதன்படி நுவரெலியா பகுதியிலுள்ள பல புடவை கடைகளில் விற்பனையாளராக பணிபுரிந்த போதும் எதுவுமே அவனுக்கு திருப்தியளிக்கவில்லை.
எனவே, வழமையாக எல்லா மலையக இளைஞர்களையும் போன்று கொழும்பு பகுதியில் தனக்கு ஏற்ற தொழில் வாய்ப்பினை பெற்றுக்கொள்ளும் முகமாக வேலைக்காக வந்து சேர்ந்தான்.
அதன்படி நெருங்கிய நண்பர் ஒருவர் மூலம் வத்தளை பகுதியிலுள்ள பிரபல புடவைக்கடையொன்றில் விற்பனையாளராக வேலைக்கும் சேர்ந்தான்.
கை நிறைய சம்பளம், தங்குமிடம், மூன்று வேளை உணவு, கலகலப்பான நண்பர் கூட்டம் என்று அவன் பணிபுரியும் இடமும் அவனுடைய மனதுக்கு இதமாக அமைந்தன.
நாட்கள் செல்லச் செல்ல தன்னுடைய உழைப்பினால் குடும்பத்தின் பொருளாதார நிலையை சற்று உயர்த்தியதுடன், தனது நடை, உடை பாவனைகளில் புதிய நவநாகரிக தோற்றத்தையும் ஏற்படுத்திக்கொண்டான்.
இதனிடையே, தான் அதே புடவைக் கடையில் பணிபுரியும் வத்தளை ஹூணுப்பிட்டிய பராக்கிரம மாவத்தையை சேர்ந்த இஸ்லாமிய யுவதி பாத்திமாவின் அறிமுகம் சுரேஷிற்கு கிடைத்தது.
பாத்திமா மிடுக்கான நடை, வசீகரமான முகம் என்று அனைவரையும் கவர்ந்திழுக்கும் பேரழகியாகவிருந்தாள்.
எனவே, ஆரம்பத்தில் ‘ஹாய்” என்ற வார்த்தையில் ஆரம்பித்த சுரேஷிற்கும் பாத்திமாவுக்கும் இடையிலான உறவு நாட்கள் செல்லச் செல்ல மிக நீண்ட வார்த்தைகளில் வளர்ந்தது.
இருவருமே இன, மத, பிரதேச, கலாசார வேறுபாடுகளை மறந்து காதல் வானில் சிறகடிக்க ஆரம்பித்தனர்.
சுரேஷ், இவ்வுலகில் தனக்கு கிடைத்த மிகப் பெரிய பொக்கிஷமாய் பாத்திமாவை நினைத்தான். அவளுக்காகவும், அவளுடைய காதலுக்காகவும் எதையும் செய்யத் துணிந்தவனாக இருந்தான்.
அதுமட்டுமின்றி, அவன் சம்பாதிக்கும் பணத்தில் பாதியை பாத்திமாவின் சந்தோஷத்துக்காகவே செலவழித்தான்.
அவளுக்குப் பிடித்ததை வாங்கிக் கொடுப்பது, சினிமா, சுற்றுலா தலங்கள் என்று அவளுக்கு பிடித்த இடங்களுக்கு கூட்டிச் சென்று இருவரும் உல்லாசமாக இருப்பது என்று நாட்கள் உருண்டோடின.
இவ்வாறு மிகவும் மகிழ்ச்சியாக இரு வருடங்கள் தொடர்ந்த காதல் உறவில் திடீரென விரிசல் ஏற்பட ஆரம்பித்தது.
‘நாம் ஒன்று நினைக்க தெய்வம் வேறொன்று நினைத்தது’ போல் சுரேஷின் வாழ்வில் விதி விளையாட ஆரம்பித்தது. இருவரும் ஒரே புடவைக்கடையில் பணிபுரிந்துகொண்டு காதலிப்பதற்கு, குறித்த புடவைக்கடையில் எதிர்ப்புகள் எழ ஆரம்பித்தன.
இதனால் பாத்திமா குறித்த புடவைக்கடையிலிருந்து விலகி வத்தளை, ஹெந்தலை சந்தியிலுள்ள பிறிதொரு புடவைக்கடைக்கு வேலைக்கு சென்றாள்.
அதன்பின் இருவருக்குமிடையிலான உறவினை வளர்க்கும் பிரதான ஊடகமாக கையடக்கத் தொலைபேசி மாறியது.
எனினும், நாட்கள் செல்லச் செல்ல வேலை செய்யும் இடம் மாறியது போல் பாத்திமாவின் மனமும் மெல்ல மெல்ல மாறியது. பாத்திமா சுரேஷின் தொலைபேசி அழைப்புகள், குறுந்தகவல்கள் என்பவற்றுக்கு அலட்சியத்துடன் பதிலளிக்க ஆரம்பித்தாள்.
அதுமட்டுமின்றி, சுரேஷை சந்திப்பதையும் முடியுமான அளவு தவிர்த்து வந்தாள். எனினும், அவளைக் காண வேண்டும், அவளோடு மணிக்கணக்கில் பேச வேண்டும் என்று சுரேஷின் மனம் தவித்தது. இருப்பினும் பாத்திமாவோ தொடர்ந்து மௌனம் சாதித்தாள்.
இந்நிலையில், தன்னை விட்டு பாத்திமா விலகிச் செல்வதற்கான உண்மையான காரணத்தை அறிய முற்பட்டான் சுரேஷ். அதன்படி பாத்திமா தனது குடும்ப உறவுகளைக் காரணம் காட்டி அவனுடைய காதலை தட்டிக் கழிக்கின்றாள் என்பது தெரியவந்தது.
சுரேஷ் இந்து மதத்தை சேர்ந்தவன் என்பதாலும், அவன் சாதாரண தோட்டத் தொழிலாளர்களான பெற்றோரின் மகன் என்பதாலும், பாத்திமாவின் பெற்றோர் எக்காரணத்தைக் கொண்டும் சுரேஷ் – பாத்திமா திருமணத்துக்கு சம்மதம் தெரிவிக்கமாட்டார்கள் என்ற நிலையில், பாத்திமா தனது பெற்றோரின் சம்மதத்துடன் கனடாவில் வசிக்கும் உறவுக்கார மாப்பிள்ளையொருவரை திருமணம் செய்துகொள்வதற்கு சம்மதம் தெரிவித்திருக்கின்றாள் என்ற அதிர்ச்சியூட்டும் உண்மை அவனுக்குத் தெரியவந்தது.
இதனைத் தொடர்ந்து “என்னை விட்டு விலகிச் செல்லாதே” என்று பாத்திமாவிடம் கெஞ்சி மன்றாடினான்.
ஆயினும், அவளோ “இனியும் எனது குடும்பத்தவர்களின் மனதை வேதனைப்படுத்தும் காரியங்களில் நான் ஈடுபட மாட்டேன்.
அவர்கள் பெரியவர்கள், அனுபவசாலிகள் அவர்கள் எது செய்தாலும் என்னுடைய நன்மைக்காகத் தான் இருக்கும்” என்று அவனை விட்டு விலகிச் சென்றாள். எனினும், சுரேஷால் அந்த ஏமாற்றத்தைத் தாங்கிக்கொள்ள முடியாமல் போனது. தலையணை முட்களாய் மாறியது.
தனக்குள்ளே பல நாள் புலம்பியவன், தன்னுடைய ஊருக்குச் சென்று வந்தால் சரி மனதுக்கு ஆறுதலாய் இருக்கும் என்று கடந்த வாரம் 2ஆம் திகதி வெசாக் விடுமுறையோடு தனது சொந்த ஊரான நுவரெலியா லபுக்கலையை நோக்கிப் புறப்பட்டான்.
மேடு, பள்ளம் ,வளைவுகளையெல்லாம் கடந்து பஸ் வண்டியில் செல்லும் வழியெல்லாம் இயற்கையின் இதமான தென்றலுடன் இணைந்து பாத்திமாவின் நினைவுகளும் அவனுக்குள் அலை மோதின.
வாழ்க்கையில் எதுவும் நிரந்தரமல்ல என்ற யதார்த்தமான உண்மை அவனுக்கு புரிந்தபோதும், அவன் அளவுக்கதிமாக நேசித்த ஒரு பெண்ணை இன்னுமொருவருக்கு விட்டுக் கொடுக்கும் அளவுக்கு அவன் மனம் இடம் கொடுக்கவில்லை. இனி என்ன செய்வது? யாரிடம் இதுபற்றிப் பேசுவது? என்று சிந்தித்தவாறே தனது ஊருக்கு வந்து சேர்ந்தான்.
அங்கு ஊரிலுள்ள தனது நண்பர்களிடமும் தனது மனக்கவலையை சொல்லி ஆறுதல் தேடினான். எனினும், யார் ஆறுதல் சொல்லியும் அவன் சோகம் தீரவில்லை. தாய், தந்தை, சகோதரர்கள், சகோதரி என்று யாரிடமும் வழமையாகப் பழகும் விதமாகக் கூட சிரித்துப் பேசவில்லை.
இந்நிலையில், மே மாதம் 6ஆம் திகதி வத்தளை பிரதேசத்திலுள்ள நண்பர் ஒருவர் தொலைபேசி மூலம் சுரேஷுக்கு அழைப்பை ஏற்படுத்தி இம்மாதம் 16ஆம் திகதி பாத்திமாவை பெண் பார்ப்பதற்கு கனடாவிலிருந்து மாப்பிள்ளை வீட்டார் வருகின்றார்களாம் என்று தெரிவித்தார்.
இதனால் ஆத்திரம் அடைத்த சுரேஷுக்கு என்ன செய்வதென்று தெரியவில்லை. “அவளுடைய நிழலைக் கூட இன்னொருவன் தீண்டுவதை அனுமதிக்க முடியாத அவனால் அவள் இன்னுமொரு ஆணைத் திருமணம் செய்ய போகின்றாள் என்பதை ஏற்றுக்கொள்ள முடியவில்லை.
எனினும், பாத்திமாவின் காதல் மறுப்பினால் வாழ்நாள் முழுவதும் தேவதாஸ் கோலம் பூண்டுகொள்ள விரும்பாத சுரேஷ் யாருமே எதிர்பார்க்காத ஒரு காரியத்தை செய்யத் துணிந்தான்.
அதன்படி உடனடியாக அன்றைய தினமே வத்தளை பிரதேசத்தை வந்தடைந்தவன், தான் தங்கியிருக்கும் விடுதி அறையை நோக்கி செல்வதற்கு முன் புதிதாக மூன்று கூரிய கத்திகளையும் கையோடு வாங்கிக்கொண்டே விடுதிக்கு சென்றான்.
பின்னர் இரவு முழுவதும் கொலை வெறியுடன் நித்திரையின்றித் தவித்தான். இரவு முழுவதும் அவளை கொலை செய்யும் முறையைத் திட்டமிட்டான்.
அதன்படி 7ஆம் திகதி இரவு 7 மணியளவில் பாத்திமா தொழில் புரியும் வத்தளை, ஹெந்தலை சந்தியிலுள்ள புடவைக் கடைக்கு விறு விறு என்று சென்றான்.
அங்கு தனது வேலைகளில் ஈடுபட்டுக்கொண்டிருந்த அவனுடைய காதலியான பாத்திமாவிடம் ஒரு வார்த்தையும் பேசாது தனது காற்சட்டை பையிலிருந்த கத்தியை எடுத்து பாத்திமா மீது மிகுந்த கொலை வெறியுடன் குத்தினான். அதேவேளை தனது உயிரையும் மாய்த்துக்கொள்ளத் தீர்மானித்து தற்கொலைக்கு முயற்சி செய்தான்.
இவ்வாறு சில நிமிடங்களில் நடைபெற்ற காட்சிகள் அனைத்தும் புடவைக்கடைக்குள் பொருத்தப்பட்டிருந்த சி.சி.டி.வி கெமராவில் பதிவாகின.
மேலும் சுரேஷை றாகம வைத்தியசாலையில் அனுமதித்து மேலதிக சிகிச்சைகளுக்காக ஆடைகளை அகற்றிய போது அவனுடைய காற்சட்டைப் பையிலிருந்து மேலும் இரு கூரிய கத்திகளும், அவர்கள் இருவரும் சுற்றுலா சென்ற போது எடுத்த புகைப்படங்களும் காணப்பட்டன.
எனவே அவற்றை பார்வையிட்ட பொலிஸாருக்கு காதலர்களுக்கு இடையில் ஏற்பட்ட பிரச்சினையொன்றே மேற்படி கொலைக்கான காரணமாக இருக்கலாம் என்பதை ஊகிக்கக் கூடியதாகவிருந்தது.
இதனைத்தொடர்ந்து இஸ்லாமிய முறைப்படி பாத்திமாவின் பூதவுடல் அடக்கம் செய்யப்பட்டது, சுரேஷ் தொடர்ந்து றாகம வைத்தியசாலை அவசர சிகிச்சைப் பிரிவில் ஆபத்தான நிலையில் சிகிச்சை பெற்று வருகின்றான்.
அதுமட்டுமின்றி, அவனால் பேச முடியவில்லை. அவன் தனது குரல்வளையை அறுத்துக்கொண்டதால் அவனுக்கு இந்த நிலை ஏற்பட்டுள்ளது. எனவே இது தொடர்பாக இன்னும் வத்தளை பொலிஸாரால் சுரேஷிடமிருந்து வாக்குமூலம் எதனையும் பதிவு செய்ய முடியாத ஒரு நிலையே காணப்படுகின்றது.
எது எவ்வாறாயினும், அதீத காதலால் பாத்திமாவை கொலை செய்ததினால் மட்டும் சுரேஷ் சாதித்தது என்ன? அவன் ஆசைப்பட்ட ஒரு வாழ்க்கை நிரந்தரமாகவே அவனை விட்டு பிரிந்து சென்றுவிட்டது.
இனி சுரேஷ் காப்பாற்றப்பட்டு உயிருடன் வந்தாலும் அவன் வாழ்நாள் முழுவதும் இச்சம்பவங்கள் ஆறாத வடுக்களாகத் தொடரத்தான் போகின்றன.
“கிறுக்கல்களாய் இருந்தாலும் அவையும் சித்திரங் களே, ஏமாற்றங்களாய் இருந்தாலும் அவையும் வாழ்வின் அனுபவங்களே” என்று ஏற்றுக்கொள்ளும் மனப் பக்குவமிருந்தால் இவ்வாறான இழப்புகளை முடியுமான அளவு தடுக்கலாம்.
இது இளம் காதலர் களுக்கு நிச்சயம் ஒரு பாடமாக இருக்கும் என்பதில் சந்தேகமில்லை. இளம் வயதினர் காதலிக்கும் முன்னர் தங்கள் நிலையையும் பெற்றோரின் மனோநி லையையும் கண்டு அறிந்து கொண்டே அதில் ஈடு படவேண்டும்.
மாறாக இடைநடுவில் ஒருவரை ஒருவர் கைவிடுவது வீணான துன்பங்களுக்கும், துயரங் களுக்குமே வழிவகுப்பதாக இருக்கும் என்பதே யதார்த்தம்.
-வசந்தா அருள்ரட்ணம்-