பல ஆண்டுகளாக எதிர்பார்க்கப்பட்ட, ஐ.நா. விசாரணை இப்போது தொடங்கி விட்டது. போர் முடிந்து ஐந்து ஆண்டுகளுக்குப் பின்னர், ஆரம்பிக்கப்பட்டுள்ள இந்த விசாரணையின் அறிக்கை அடுத்த ஆண்டு மார்ச் மாதம், ஐ.நா. மனித உரிமைகள் பேரவையில் சமர்ப்பிக்கப்பட வேண்டும்.
போரின் இறுதி ஏழு ஆண்டு கால சம்பவங்கள் குறித்து விசாரித்து – ஆய்வு செய்து – அதுபற்றிய அறிக்கையை மிகவும் குறுகிய காலத்துக்குள் சமர்ப்பிக்க வேண்டிய நிலையில் உள்ளது இந்த விசாரணைக் குழு. இந்த விசாரணையில் மிக முக்கியமான சவால், இதற்கு ஒதுக்கப்பட்டுள்ள குறுகிய காலத்துக்குள் விசாரணைகளை மேற்கொண்டு முடிப்பது தான்.
இரண்டு அடுக்கு விசாரணைக் குழுவை நியமித்ததன் மூலம், ஐ.நா. மனித உரிமை ஆணையாளர் நவநீதம்பிள்ளை, தனது பொறுப்பை செம்மையாக நிறைவேற்றியுள்ளார்.
ஆனால், இந்த விசாரணைக் குழு தமக்களிக்கப்பட்டுள்ள கால வரையறைக்குள், ஏழு ஆண்டுகால மீறல்களைப் பதிவு செய்து, ஆராய்ந்து விசாரணை நடத்தி, அறிக்கையாக்கி – சம்பந்தப்பட்டவர்கள் யார்? என்பதைச் சுட்டிக்காட்டும் அறிக்கை ஒன்றைத் தயாரித்து சமர்ப்பிப்பது ஒன்றும் அவ்வளவு சுலபமான காரியமில்லை.
இது ஒரு சவால்மிக்க பணி என்பதை, ஐ.நா. மனித உரிமை ஆணையாளர் நவநீதம்பிள்ளை நியமித்த மூன்று நிபுணர்களில் ஒருவரான, அஸ்மா ஜஹாங்கீர் ஏற்றுக் கொண்டுள்ளார். ஆனாலும், தேவை கருதி அந்தப் பணியை அவர்கள் ஏற்றுக் கொண்டிருக்கிறார்கள்.
அவர்களின் விசாரணையும் முன்னெடுக்கப்பட்டு வருகிறது.
அதேவேளை, இதுவரைக்கும், சர்வதேச விசாரணை ஒன்றின் மூலமே தமிழர்களுக்கு நீதி கிடைக்கும், நியாயம் பிறக்கும் என்று கோரி வந்தவர்கள் எல்லோருமே இப்போது, அடுத்த கட்டம் பற்றிச் சிந்திக்கத் தொடங்கி விட்டனர்.
அதாவது, இந்த விசாரணைக்குத் தேவையான சாட்சியங்களை முன்னிலைப்படுத்தி, போர்க்குற்றங்கள், அநீதிகள் இழைக்கப்பட்டதை நிரூபிப்பதால் மட்டும் நியாயம் கிடைத்து விடாது என்பது பலருக்கும் புரியத் தொடங்கியுள்ளது.
இந்த விசாரணைகள் அடுத்த ஆண்டுத் தொடக்கத்தில் முடிவுக்கு வருவதால், மட்டும் எல்லாம் நடந்து விடப் போவதில்லை. ஏனென்றால், இது ஒரு விசாரணை மட்டுமே தவிர, நீதிமன்றம் அல்ல. இந்த விசாரணை அறிக்கை ஐ.நா. மனித உரிமைகள் பேரவையிடம் கையளிக்கப்படும்.
அந்த அறிக்கையை, வைத்து ஐ.நா. மனித உரிமைகள் பேரவையோ- அல்லது ஐ.நா. மனித உரிமை ஆணையாளர் பணிய கமோ, எதையும் செய்துவிட முடியாது.
சம்பந்தப்பட்டவர்களை நீதிமன்றில் நிறுத்தவோ அல்லது அவர்களுக்கு எதிராக எத்தகைய நடவடிக்கையும் எடுக்கவோ, ஐ.நா மனித உரிமைகள் பேரவையைச் சார்ந்த எவருக்கும் அதிகாரமில்லை.
இலங்கையில் போரின் போது இடம்பெற்றதாகக் கூறப்பட்ட போர்க்குற்றங்கள் குறித்து விசாரித்து, தமக்கு ஆலோசனை வழங்குவதற்காக, 2010ஆம் ஆண்டு, ஐ.நா. பொதுச்செயலர் பான் கீ மூன் ஒரு நிபுணர் குழுவை நியமித்திருந்தார் என்பது நினைவிருக்கலாம்.
இந்தோனேசியாவின் முன்னாள் சட்டமா அதிபரும், ஐ.நா நிபுணர்களில் ஒருவருமான மர்சூகி தருஸ்மன், தலைமையிலான அந்தக் குழுவின் அறிக்கையில், போர்க்குற்றங்கள் இடம்பெற்றதற்கு நம்பகமான ஆதாரங்கள் இருப்பதாகக் கூறப்பட்டிருந்தது. ஆனால், அதை வைத்து, பான் கீ மூனால் எந்த நடவடிக்கையையும் எடுத்திருக்க முடியவில்லை.
கிட்டத்தட்ட இரண்டு ஆண்டுகள் வரை அந்த அறிக்கையை வைத்து எதுவும் செய்ய முடியாத நிலையில் தான், அவர் அதனை, ஐ.நா. மனித உரிமை ஆணையாளர் நவநீதம்பிள்ளைக்கு அனுப்பி வைத்தார்.
அந்த அறிக்கையை, ஐ.நா. பாதுகாப்புச் சபைக்கு அவர் அனுப்பி வைத்திருக்க முடியும். அங்குதான், அடுத்த கட்ட நடவடிக்கைகளுக்கான எல்லாத் தீர்மானங்களும் எடுக்கப்படும். அதற்கான அதிகாரங்கள் பாதுகாப்புச்சபையிடம் தான் உள்ளன.
ஆனால், பாதுகாப்புச் சபையில் அந்த அறிக்கையை சீனாவும் ரஷ்யாவும் இணைந்து நிராகரித்து விடக் கூடிய சூழல் இருந்தது. எனவே, அந்த அறிக்கை அப்படியே, குப்பைக் கூடைக்குள் போடப்பட்டு விடக் கூடாது என்பதற்காகவே அதனை, தன்னை விட அதிகாரம் குறைந்த நவீதம்பிள்ளையிடம் அனுப்பி வைத்தார்.
நவநீதம்பிள்ளைக்கு அந்த அறிக்கையை பான் கீ மூன் அனுப்பி வைத்ததை அவரது கையாலாகாத்தனம் என்று கூறுவதை விட, சாதுரியமான நகர்வு என்று குறிப்பிடுவதே பொருத்தமானது.
ஏனென்றால், நவநீதம்பிள்ளையின் ஐ.நா. மனித உரிமை ஆணையாளர் பணியகம் அந்த விசாரணை அறிக்கையை வைத்து, ஐ.நா. மனித உரிமைகள் பேரவையின் ஊடாக அடுத்த கட் டத்துக்கு விசாரணைகளை நகர்த்தும் வாய்ப்பைக் கொண்டிருந்தது.
அங்கு வீட்டோ என்ற சிறப்பு அதிகாரம் யாருக்கும் இல்லாத காரணத்தினால், விசாரணைகளை அடுத்த கட்டத்துக்கு நகர்த்த அதுவே பொருத்தமான வழி என்பதை பான் கீ மூன் கண்டறிந்திருந்தார்.
அப்போது பான் கீ மூன் அந்த அறிக்கையை வைத்து எதுவும் செய்ய முடியா மல் இருந்தது போலவே, இந்த அறிக்கையை வைத்து, வரப்போகும், ஐ.நா. மனித உரிமை ஆணையாளர் இளவரசர் சையிட் அல் ஹுஸைனுக்கும் ஏற்படப் போகிறது.
இந்தளவு நெருக்கடிகள் கொடுக்கப்பட்டும் இலங்கை அரசாங்கம், துணிந்து நிற்கிறது என்றால், ஐ.நா.வின் அடுத்த கட் டம் தமக்குச் சாதகமாக அமையும் என்ற துணிச்சலில் தான்.
அதாவது, எத்தகைய விசாரணையை மேற்கொண்டாலும் இறுதியில், மேல் நடவடிக்கை என்று எடுக்கும் போது அதற்குப் பாதுகாப்புச் சபை அங்கீகாரம் அளிக்க வேண்டும்.
ஆனால், பாதுகாப்புச் சபையில், சீனாவும், ரஷ்யாவும் ஒருபோதும், இலங்கைக்கு எதிராக நடவடிக்கை எடுப்பற்கு அனுமதிக்கப் போவதில்லை.
அதுதான் இன்று இலங்கைக்கு உள்ள மிகப் பெரிய பலம்.
அதுவே போரின் போது இடம்பெற்ற மீறல்களுக்கு நியாயத்தையும் நீதியையும் தேடும் மக்களின் பக்கத்தில் உள்ள மிகப் பெரிய பலவீனம்.
எனவே, தற்போது முன்னெடுக்கப்படும், விசாரணைகளால் நியாயம் கிடைத்து விடும் என்ற கேள்வி எழுவதில் சந்தேகமில்லை.
அவ்வாறாயின், இந்த விசாரணை மூலம், சம்பந்தப்பட்ட குற்றவாளிகள் சட்டத்தின் முன் நிறுத்தப்படும் நிலை உருவாகாமல் போய் விடுமாதண்டனையில் இருந்து அவர்கள் தப்பிவிடும் நிலை ஏற்படுமா என்ற கேள்விகள் எழுகின்றன.
தற்போது பொறுப்புக்கூறலையும், தண்டனை விலக்களிப்பு நிலை முடிவுக்கு வர வேண்டும் என்றும் வலியுறுத்தும் மேற்குலகினால், அதை சர்வதேச அளவில் செயற்படுத்த முடியாமல் போகுமா? நிச்சயமாக இது மிகப் பெரியதொரு கேள்வி தான்.
ஏனென்றால், இதுவரை இந்த சர்வதேச விசாரணையை ஏற்படுத்துவதற்காக மேற்கொள்ளப்பட்ட முயற்சிகளின் போது எதிர்கொள்ளப்பட்ட தடைகள் எல்லாவற்றையும் விடப் பெரிய தடை, பாதுகாப்புச் சபையில்தான் வரப் போகிறது.
அந்தத் தடையைத் தாண்டினால், தான், போரின் போது குற்றமிழைத்தவர்களை தண்டிக்கவோ, நீதியின் முன் நிறுத்தவோ முடியும்.
இல்லாது போனால், இதுவரையான எல்லா முயற்சிகளும் வீணாகிப் போய்விடும்.
அந்தத் தடையைத் தாண்டுவதற்கு, சீனாவினதும் ரஷ்யாவினதும் தயவு தேவை.
ஆனால் அந்த நாடுகள், அப்படி ஒன்றும் தயவு தாட்சண்யத்துக்கு இரங்குபவையல்ல.
இத்தகையதொரு நிலையில், சர்வதேச சமூகம், இந்த விசாரணை அறிக்கையை தூக்கிக் குப்பையில் போட்டுவிட முடியாது.
அநீதி நிகழ்ந்திருக்கிறது என்பது நிரூபிக்கப்பட்ட பின்னரும், அதனை மௌனமாக ஏற்றுக் கொண்டிருக்குமேயானால், இதுவரையான எல்லா முயற்சிகளும், கேள்விக்குள்ளாக்கப்படும்.
அதேவேளை, அப்படியானதொரு நிலையில், இலங்கை அரசாங்கத்தின் மீது தடைகளைக் கொண்டு வந்து மேற்குலகம் தனது பழியைத் தீர்க்க முனையலாம்.
ஆனால், அது, பாதிக்கப்பட்ட மக்களுக்கு உரிய நிவாரணமாக அமையுமா?
அவர்களுக்கு வழங்கப்படும் மிகச் சிறந்த நீதியாக அது இருக்குமா?
அவ்வாறானதொரு நிலை ஏற்படுமானால், அது, தமிழ்மக்களை பெரிதும், அவநம்பிக்கைக்கு உள்ளாக்கி விடக் கூடும்.
சர்வதேசம் மீதான அவர்களின் நம்பிக்கையும் உடைந்து போய்விடும்.
இத்தகைய நிலையில், சர்வதேச விசாரணை என்பது எதுவரை பயணம் செய்யும் என்பது குறித்தும், அதன் இயலுமை எத்தகையது என்பது குறித்தும் மிகையான நம்பிக்கையை தமிழர்களிடம் ஏற்படுத்துவதை தவிர்ப்பதே பொருத்தமானதாக இருக்கும்.
