இலங்கையில் ஆளும் தரப்புகளான ஐ.தே.கவுக்கும் சு.கவுக்கும் இடையில் ஏற்பட்டிருக்கும் அதிகாரப் போட்டியானது முழு இலங்கையையும் நெருக்கடிச் சூழலுக்குள் தள்ளியிருக்கிறது.
உறுதிப்பாடுடைய அரசாங்கம் ஒன்றை அமைக்க முடியாத நிலை அபாயகரமான சூழலாக நீடிக்கிறது.
இது தானாகத் தணியக் கூடிய நிலைமைகள் இதுவரையிலும் காணப்படவில்லை. இதைத் தணிவிக்கும் பொதுத்தரப்பினரின் முயற்சிகள் எதுவும் தென்படவுமில்லை.
யாரும் தெளிவான பதிலையோ பாதையையோ முன்வைத்ததாகவும் இல்லை. பதிலாக நாடு பெரும் குழப்பத்தில் விவாதக்களமாகியிருக்கிறது.
நடந்து கொண்டிருக்கும் நெருக்கடி நிலையைக் குறித்து அவரவர் தத்தமது நிலைப்பாடு, மனப்போக்கு, நலன், விருப்பு வெறுப்புகளுக்கமைய வர்ணங்கள் பூசிய கருத்துகளை முன்னிறுத்துகின்றனர். நல்லனவற்றுக்கான நம்பிக்கைப் புள்ளிகளைக் காணவேயில்லை.
இன்னொரு நிலையில் எதிர்க்கட்சிக்குரிய அந்தஸ்தோடும் இன்று தீர்மானிக்கும் சக்தியாகவும் உள்ள தமிழ்த்தேசியக் கூட்டமைப்பின் தலைவர் என்ற வகையிலும் சம்மந்தன் உரிய பாத்திரத்தை வகித்திருக்கிறாரா? என ஆராய்வதும் அவசியம்.
இன்றைய அரசியல் சூழலில் சம்மந்தனின் வகிபாகம் மிகப் பெரியது. பலமானது. ஒரு காலம் விடுதலைப்புலிகள் பெற்றிருந்த பலத்துக்கு நிகரானது.
அதையும் விட அதிகமானது எனலாம். ஏனெனில் அவர் எதிர்க்கட்சித் தலைவராகவும் கூட்டமைப்பின் தலைவராகவும் சமகாலத்தில் உள்ளார்.
சம்மந்தன் எடுக்கின்ற முடிவுகள் இன்று இலங்கையின் அரசியல் தலைவிதியை – மாற்றங்களை ஏற்படுத்தவல்லன. இலங்கைக்கு மட்டுமல்ல, தமிழ்மொழிச் சமூகங்களுக்கும் கூட. குறிப்பாக தமிழ்ச்சமூகத்தினருக்கும்.
ஆனால், தன்னை அறியாமல் (தன்னுடைய பலத்தை அறிந்து கொள்ளாமல், அதற்கான துணிவைப் பெறாமல்) “அடிக்கிற காற்றுக்குப் பறக்கிற சருகாக” அல்லாடிக் கொண்டிருக்கிறார்.
வயது, அனுவம், பொறுப்பு, பதவி, அதிகாரம் என அனைத்தும் இருந்தும் அவ்வளவும் பயனற்றவை என்றாகிக் கொண்டிருக்கின்றன. இதையிட்ட ஒரு குறுக்கு வெட்டு முகத் தோற்றமே இந்தக் குறிப்புகள்.
(சம்மந்தனின் தவறுகள் – எதிர்க்கட்சித் தலைவராக)
1. 26.11.2018 வெள்ளிக்கிழமை இரவு மகிந்த ராஜபக்ஸ புதிய பிரதமராக ஜனாதிபதியினால் நியமிக்கப்பட்டமை அரசியலமைப்பை மீறிய செயல், ஜனநாயகத்துக்கு எதிரான நடவடிக்கை, அரசியல் சதி என்றால், அதை எதிர்க்கட்சித் தலைவர் என்ற அடிப்படையில் சம்மந்தன் உடனடியாகக் கண்டிக்கவில்லை.
அது தவறு என்றும் சொல்லவில்லை. இது தவறெனச் சம்மந்தன் கருதியிருந்தால் மகிந்த ராஜபக்ஸ பதவியேற்ற அன்றிரவே தனது எதிர்ப்பையும் மறுப்பையும் வெளிப்படுத்தியிருப்பார்.
2. மறுநாள் மகிந்த ராஜபக்ஸ சம்மந்தனை அழைத்தது தனக்குரிய பெரும்பான்மைக்கான ஆதரவைப் பெறுவதற்காகவே. எதிர்க்கட்சித் தலைவர் என்ற அடிப்படையில் சம்மந்தனை மகிந்த அழைக்கவில்லை. அப்படிப் பேசவும் இல்லை. இதைத் தெரிந்து கொண்டே சம்மந்தன் மகிந்த ராஜபக்ஸவைச் சந்திக்கச் சென்றிருந்தார்.
கூட்டமைப்பின் தலைவர் என்ற அடிப்படையிலேயே “சந்திரிகா குமாரதுங்கவின் தீர்வுத்திட்டத்தை நடைமுறைப்படுத்த முடியுமா?” என்று கேட்டார்.
ஏனெனில் பிரதமரை நியமித்தபோது குறைந்த பட்ச நாகரீகமாக அதைப்பற்றிய தகவலை உத்தியோகபூர்வமாக சபாநாயகருக்கும் எதிர்க்கட்சித் தலைவருக்கும் ஜனாதிபதி தெரியப்படுத்தியிருக்க வேணும்.
அப்படிச் செய்யவே இல்லை. இந்த நிலையில் மகிந்த ராஜபக்ஸவை பிரதமராக ஏற்றுக்கொண்டே சம்மந்தன் சந்தித்திருக்கிறார்.
அந்த அடிப்படையில்தான் சந்திரிகா முன்வைத்த தீர்வுத்திட்டத்தை அமூல்படுத்தமுடியுமா என்று கேட்டதும். இதன் மூலம் மகிந்த ராஜபக்ஸவின் பிரதமர் நியமனத்தைச் சம்மந்தன் ஏற்றிருக்கிறார்.
அதாவது கூட்டமைப்பின் தலைவர் என்ற அடிப்படையிலும் எதிர்க்கட்சித் தலைவர் என்ற அடிப்படையிலும். சம்மந்தனின் கோரிக்கையை அல்லது அந்த நிபந்தனையை மகிந்த ராஜபக்ஸ ஏற்றிருந்தால் இன்று அவர் கூட்டமைப்பின் ஆதரவோடு பாராளுமன்றப் பெரும்பான்மையைப் பெற்ற தலைவர்.
பிரதமர். அதற்குப் பிறகு பாராளுமன்றத்தைக் கலைக்கும் முடிவை மைத்திரி எடுப்பதற்கான அவசியம் ஏற்பட்டிருக்காது.
இப்போதைய குழப்பங்கள், இழுபறிகள், பாராளுமன்ற மோதல்கள் போன்றவையும் வேறு விதமாகியிருக்கும். இல்லாமலும் போயிருக்கும். அதாவது சட்டபூர்வமான பிரதமராக மகிந்த ராஜபக்ஸ நீடித்திருப்பார்.
இப்படியெல்லாம் செய்து விட்டு முன்பின் முரணாக “மகிந்த ராஜபக்ஸவின் பிரதமர் நியமனம் சட்டவிரோதமானது” என்று கூட்டமைப்பினால் எப்படிச் சொல்ல முடியும்?
3. பாராளுமன்றம் கலைக்கப்பட்டபோது அது அரசியல் சாசனத்துக்கும் மக்களுடைய ஆணைக்கும் எதிரானது. ஜனநாயக விரோதமானது என்று எதிர்க்கட்சித் தலைவர் என்ற நிலையிலிருந்து தன்னுடைய எதிர்ப்பை வெளிப்படுத்தவில்லை.
4. நீதிமன்றத் தீர்ப்பையடுத்துப் பாராளுமன்றம் கூடியபோது அதிகாரப்போட்டிக்காக பாராளுமன்றத்தில் முறைகேடாக உறுப்பினர்கள் நடந்து கொண்டமையை எதிர்க்கவோ கண்டிக்கவோ இல்லை. ஆனால், அதற்கான குரலைக் கொடுத்திருக்க வேண்டிய பொறுப்பு எதிர்க்கட்சித் தலைவருக்குரியது.
5. மகிந்த ராஜபக்ஸவின் மீது நம்பிக்கையில்லாப் பிரேரணை நிறைவேற்றப்பட்டதை மறுத்து ஜனாதிபதி செயற்படுவதை எதிர்க்கட்சி ஸ்தானத்திலிருந்து இதுவரையில் எதிர்க்கவில்லை. அப்படி ஒரு அறிக்கை கூட வந்ததில்லை.
6. அதிகாரப் போட்டியின் காரணமாக நாட்டுக்கும் ஆட்சிக்கும் ஏற்படுத்தப்பட்டிருக்கும் நெருக்கடி மற்றும் பாதகமான நிலைமை குறித்து மக்களுக்கு உத்தியோக பூர்வமாக எதிர்க்கட்சித் தலைவர் எதையும் சொல்லவேயில்லை. இந்த நெருக்கடியைத் தீர்ப்பதற்கான முயற்சியில் நாட்டிலுள்ள முக்கியமான தரப்பினருக்குள்ள பொறுப்பை உணர்த்தி அவர்களை அணிதிரட்ட வேண்டிய கடமையையும் செய்யவில்லை.
7. ஜனாதிபதி, பிரதமர், அமைச்சரவை போன்றவற்றின் மீது மக்களுக்கு நம்பிக்கையீனமும் மரியாதைக்குறைவும் ஏற்பட்டிருக்கும்போது அந்த வெற்றிடத்தில் எதிர்க்கட்சித் தலைவரின் பொறுப்பு தன்னுடைய குரலை உயர்த்துவது. அதை அவர் செய்யத் தவறியுள்ளார்.
8. இந்தக் காலகட்டத்தில் சம்மந்தன் மகிந்த, மைத்திரி, ரணில் ஆகியோரைப் பல தடவை சந்தித்திருக்கிறார். இதிலெல்லாம் அவர் தான் எதிர்க்கட்சித் தலைவர் என்பதை உணரவும் உணர்த்தவும் தவறியிருக்கிறார். (நடந்த சந்திப்புகளை நினைவு கொண்டு பார்த்தால் இதன் உண்மை புரியும்.
இலங்கையின் அரசியலமைப்பானது ஜனநாயகமற்றது. நீதியற்றது. அதிகார வர்க்கத்தின் நலனடிப்படையிலானது என்பது தெளிவாகத் தெரிந்த ஒன்று. இதனால் அதற்கான எதிர்ப்புகளும் பகிரங்கமாகவே வெளிப்படுத்தப்பட்டு வந்துள்ளன. இதைப்போல அதிகார வர்க்கத்தின் நலனுக்காகவே ஜனநாயகத் தேவைகள் வலியுறுத்தப்பட்டனவே தவிர, மக்களுக்கான அடிப்படையாக அல்ல. இதை இலங்கையிலிருந்து கொண்டே தொடர்ச்சியாக அனுபவித்துக் கொண்டும் அவதானித்துக் கொண்டுமிருக்கிறோம்.
தவிர, இந்த அதிகாரப் போட்டியில் ரணில் தரப்புக்கான நற்சாத்தியங்கள் அமையவில்லை எனும்போதே அந்தத் தரப்பு நீதிமன்றத்தை நாடியது.
அதுவும் பாராளுமன்றத்தைக் கலைக்கும் நிலை வந்தபோதே. அதுவரையில் பிரதமர் நியமனம் சட்டவிரோதமானது, மாறானது என யாரும் நீதிமன்றத்தை நாடவில்லை. இதைக்குறித்து கொழும்பு ஆயர் மல்கம் ரஞ்சித், சுமந்திரனிடமும் ரவி கருணாநாயக்கவிடமும் கேட்டபோது இருவரும் பதலளிக்க முடியாமல் தடுமாறினர்.
ஆனால், பாராளுமன்றத்தைக் கலைத்தமை தொடர்பாக நீதிமன்றத்தை நாடியது சரியானது. நிறைவேற்று அதிகாரம் குறித்த மமதையிலிருக்கும் ஜனாதிபதிக்கும் நிறைவேற்று அதிகாரம் பற்றிய வரலாற்றுப்படிமத்துக்கும் ஒரு வெடிப்பாக அந்த நிகழ்வு அமைந்துள்ளது.
மறுபக்கத்தில் ஜனாதிபதி தமக்கிருக்கும் நிறைவேற்று அதிகாரம் என்பதையிட்ட நம்பிக்கையில் தன்னிச்சையாக மகிந்த ராஜபக்ஸவை பிரதமராக நியமித்து, அமைச்சரவையைத் தெரிவு செய்தார். அது நெருக்கடிக்குள்ளாகும்போது பாராளுமன்றத்தைக் கலைத்தார்.
(நாளை தொடரும்)
– கருணாகரன்
