ராணுவத் தளபதி மேஜர் ஜெனரல் கமால் குணரத்ன அவர்களின் ‘நந்திக் கடலை நோக்கிய பாதை’ ( Road to Nandikadal) என்ற நூலினைப் படிக்கும்போது பல விடயங்கள் சில வார்த்தைகளினூடாக பூடகமாகத் தெரிவிக்கப்பட்டிருப்பதைக் காண முடிகிறது.
இதற்குப் பிரதான காரணம் இந் நூல் ராணுவ உயர் பீடத்தின் முன் அனுமதியில்லாமல் வெளியிட முடியாது.
ராணுவ ரகசியங்கள் வெளியிடப்பட்டிருக்கலாம் என்பதால் மிகவும் பரிசீலிக்கப்பட்டே இவை அனுமதிக்கப்பட்டுள்ளன.
இதன் காரணமாக பல முக்கியமான சந்தர்ப்பங்களில் சில வரிகள் அல்லது சம்பவங்கள் மூலம் உள் செயற்பாடுகளின் போக்கை அறிய முடிகிறது.
அதே போலவே நாட்டின் ராணுவ அதிகாரி என்ற வகையில் நாட்டு மக்களின் மொழி, மத வேறுபாடுகளுக்கு அப்பால் செயற்படுவது அவசியமானது.
ஆனால் அவர் தன்னை அறிமுகப்படுத்துவது, படையினரின் மரணங்களின் அவலங்களை விபரிப்பது, தனது தாய்நாடு என வர்ணிக்கும் பாணி போன்றன ராணுவத்தின் உள் கட்டமைப்பில் பாரிய இன, மத விரோத உணர்வுகள் ஊட்டப்படுவதை அறியக்கூடியதாக உள்ளது. எனவே வாசகர்கள் அவற்றை உய்த்துணர்வது மேலும் பயனளிக்கும் என நம்பகிறேன்.
தனது ராணுவப் பதவி பற்றியும், தான் அதில் இணைவதற்கான பின்புலம் தொடர்பாகவும் 3வது அத்தியாயத்தில் தந்துள்ளார்.
தாய் நாட்டிற்காக தாம் இறப்பது உறுதி, அது மிக உயர்ந்த தியாகம் எனக் கூறி தேசாபிமானத்தினை உயர்ந்த மட்டத்திற்கு எடுத்துச் செல்ல பல உரைகள், கவிதைகள் இருப்பதை ஏற்றுக் கொள்ளும் அவர் அவ்வாறு தாய் நாட்டிற்காக அர்ப்பணிப்பதற்குத் தான் ஆதரவாக இல்லை எனவும், அதற்குப் பதிலாக நாட்டின் எதிர்காலத்தை அழிக்கவும், அப் பயங்கரவாதிகளின் கனவுகளுக்கு அவர்களே பலியாகி அத் துரோகிகளின் கனவை நனவாக்க ஒரு போதும் இடமளிக்காதிருத்தலே உயர்ந்த தியாகம் என தனது ராணுவத்திற்கு ஆலோசனை கூறுகிறார்.
ஓர் ராணுவ அதிகாரி போர்க் களத்தில் எதிர்நோக்கும் சவால்கள் குறித்துத் தரும் விபரங்கள் புலிகள் தமது மரபு வழிப் போரின்போது எதிர்நோக்கிய சவால்களை மனக் கண் நிறுத்துவனவாக உள்ளன.
மிகவும் சாதகமற்ற புவிப் பரப்பிலும், பாதிப்பான கால நிலையிலும், போதுமான உணவோ, மருந்தோ, குடிநீரோ இல்லாத நிலையிலும் மிகப் பாரிய சுமையைத் தனது முதுகில் சுமந்தவாறு எதிரியைக் குறி தவறாது தாக்குவது அவசியம்.
போர் நடைபெற்றுக் கொண்டிருக்கும் வேளை எதிரியின் தாக்குதல் திட்டங்களை ஆராய்ந்து பதிலடிக்கான ஏற்பாடுகளைச் செய்ய வேண்டும்.
காயப்பட்ட சக தோழனை எதிரியின் கையில் சிக்காதவாறு பாதுகாப்பாக பின்னோக்கி நகர்த்தி கிடைக்கும் வசதிகளோடு முன்னேறிச் செல்ல வேண்டும்.
இவ்வாறான சிக்கலான பின்னணியிலும் தனது குடும்பத்தை, பிள்ளைகளை, வயதான பெற்றோரை அல்லது தனது அன்புக்குரியோரை எண்ணிப் பார்க்க முடியாது.
தனதும், தனது பிள்ளைகளினதும் எதிர் காலத்தை அவர் மறந்து விட வேண்டும். தான் இறப்பது உறுதி எனவும், தனது மனைவி, பிள்ளைகள் ஏதிலிகளாக மாறுவார்கள் எனத் தெரிந்திருந்தும் அவற்றைப் புறம் தள்ளி போரில் கவனம் செலுத்த வேண்டும்.
ஒருவேளை தனது உடலில் அவயவங்கள் பாதிக்கப்பட்டு அகற்றப்பட்டால் என்ன செய்வது? என எண்ணாமல் போரிட வேண்டும். சில மாதங்கள் பயிற்சி முடிவடைந்ததும் அவர்கள் 30 ஆண்டுகள் போரில் ஈடுபட்டார்கள்.
இப் போரின்போது மரணித்த ராணுவத்தினரின் பல மரணச் சடங்குகளில் கலந்து கொண்டேன்.
அவர்களின் பெற்றோர் பணக்காரர்களோ அல்லது நகர்ப்புறவாசிகளோ அல்ல.
மிகவும் வறுமைப்பட்ட, வசதியற்ற கிராமங்களைச் சேர்ந்தவர்கள். அவர்கள் ராணுவத்தில் இணைவதற்கு தேசாபிமானம் அல்ல அவர்களது வறுமையே காரணமாகும்.
தமது பெற்றோரின் நல்வாழ்விற்காக தமது உயிர்களைத் தியாகம் செய்ய அல்லது மரணத்தின் விளிம்பு வரை செல்ல தயாரானவர்கள். பலரின் வீடுகள் மிகவும் சிறிய குடிசைகள். பிரேதப் பெட்டியைக்கூட முழுமையாக உள்ளடக்க முடியாதவை.
ஆனால் அவர்கள் பயிற்சி முடிவடைந்ததும் தேசாபிமானக் கூறுகள் அவர்களது சிந்தனையில் கலக்கப்படுகிறது.
தனது தாய் நாட்டின் ஒவ்வொரு அங்குலமும் அவனது தனிச் சொத்து என எண்ணுகிறான்.
இவர்களின் தியாகங்கள் ஆழமாக என்றென்றும் நினைவூட்டப்பட வேண்டியவை.
ஏனெனில் நாம் இன்று அனுபவிக்கும் கனிகளுக்கான மரங்களை அவர்களே நாட்டினார்கள். அவ் விவேகமுள்ள ராணுவத்தின் வறுமையில் தவிக்கும் பெற்றோரை நாம் மாலையிட்டுக் கௌரவிக்க வேண்டும்.
இக் கொடுமை நிறைந்த போரின் முடிவில் 23,663 ராணுவத்தினர் மரணித்தார்கள். பல ஆயிரக் கணக்கானோர் மிகக் கடுமையான காயங்களை அடைந்து ஊனமுற்றவர்களாகவும் உள்ளனர்.
இந்த நீண்ட போரின்போது மரணம் என்பது தினசரி வாழ்க்கையாகியது. ஆனால் இச் செய்திகள் பரந்த பொதுமக்களைச் சென்றடையவில்லை.
ஒரு தாக்குதலில் 50 இற்கு மேற்பட்ட ராணுவத்தினர் மரணமடைந்தால் அச் செய்திகளே எட்டின.
ஏனையவை உடனடிக் குடும்பங்களுக்கான செய்திகளாக மட்டுமே அமைந்தன. பிரபல கிரிக்கட் வீரர் சனத் ஜெயசூரியா தனது விளையாட்டின் போது ஓட்டங்கள் எடுக்காமல் ஆட்டத்தை இழந்தால் முழு நாடுமே துக்கப்படுவது போலவே அவை இருந்தன.
1999ம் ஆண்டு இந்திய ராணுவ பயிற்சிக் கல்லாரியில் மூத்த ராணுவ பதவிக்கான பயிற்சி நெறிக்காக இந்திய மத்தியப் பிரதேசத்திலுள்ள ராணுவக் கல்லூரிக்குச் சென்றிருந்தேன்.
அவ்வேளை இந்தியா, பாகிஸ்தானுக்கிடையேயான ‘கார்கில்’ போர் முடிவடைந்து ‘குர்க்கா’ ராணுவப் பிரிவு நாடு திரும்பியிருந்தது. அவர்கள் வருகையை முழு நாடுமே பெருமையோடு மத, இன, அரசியல் வேறுபாடுகளுக்கு அப்பால் பாகிஸ்தான் என்ற பொது எதிரிக்கு எதிராக ஒன்றிணைந்து வரவேற்றது.
‘குர்க்கா’ படைப் பிரிவினர் அங்கு வந்த போது அங்கிருந்த மக்கள் இறந்த ராணுவத்தினருக்கு வழங்கிய அன்பளிப்புகளையும், காட்டிய பெருமதிப்பினையும் நேரடியாக நான் காண நேர்ந்தது எனத் தெரிவித்துள்ள அவர் போரின் ஆரம்ப முதல் இறுதிப் போர் வரை போரில் மரணித்த ராணுவத்தினருக்கு தலா ஒன்றரை லட்சம் ருபாக்களே தொகையாக வழங்கப்பட்டது.
மரணச் சடங்கிற்கான செலவினங்கள் படிப்படியாக அதிகரித்துச் சென்ற போதிலும் அக் கொடுப்பனவுகளில் மாற்றம் ஏற்படவில்லை என்கிறார்.
நாட்டின் இன்றைய அரசியல், சமூக, பொருளாதார சீரழிவுக்குப் பிரதான காரணம் தூர தரிசனமற்ற அரசியல் தலைவர்களே. இவர்களின் தவறான முடிவுகளுக்கு இறுதியில் விலை கொடுப்பவர்கள் ராணுவத்தினரே. இவ்வாறான கருத்துப்பட தனது அரசியல் பார்வையை மேஜர் ஜெனரல் கமால் குணரத்ன தொடர்கிறார்.
நாட்டு மக்களிடையே இன சௌஜன்யத்தையும், ஐக்கியத்தையும் தோற்றுவிப்பதைக் கைவிட்டு தமது சுய அதிகார பேராசையால் அவ நம்பிக்கைளையும், வெறுப்பையும் இளைஞர்களிடையே தூண்டியதன் விளைவே இன்று நாட்டில் நிலவும் துன்பமும், பாதிப்பும் மிக்க நிகழ்வுகளின் பின்னணியாகும்.
1956ம் ஆண்டு ஜனவரி 2ம் திகதி பாராளுமன்றத்தில் நிறைவேற்றப்பட்ட தனிச் சிங்கள சட்ட மூலமே இன, சமூக அமைதிக்கு வைக்கப்பட்ட முதலாவது வேட்டு ஆகும்.
இச் சட்ட மூலத்தின் பிரதான சூத்திரதாரியாகிய எஸ். டபிள்யு. ஆர். டீ. பண்டாரநாயக்கா தனது தவறுகளை உணர்ந்து தமிழ் மக்களின் பயத்தை நீக்குவதற்காக மிகவும் கண்ணியம் மிக்க தமிழ்த் தலைவரான எஸ். ஜே. வி. செல்வநாயகம் அவர்களுடன் 1957ம் ஆண்டு யூலை 25ம் திகதி ‘பண்டா – செல்வா ஒப்பந்தம்’ என்ற பெயரில் உடன்பாட்டிற்கு வந்தார்.
இதன் காரணமாக சிங்கள பெரும்பான்மையினர் மத்தியிலும், பௌத்த பிக்குகள் மத்தியிலும் எதிர்ப்புகள் கிளம்பியதால் அந்த ஒப்பந்தத்தினை 1958 இல் கைவிட்டார்.
இத் ‘ தனிச் சிங்கள சட்ட மூலம்’ எழுப்பிய சமூக அமைதியற்ற நிலை அதன் பின்னரும் தனது அருவருக்கத்தக்க முகத்தைக் காட்டியது. அவ்வாறான ஒன்றே ‘கறுப்பு யூலை’ எனப்படும் 1983ம் ஆண்டில் ஏற்பட்ட வெட்கப்படத்தக்க இனக் கலவரமாகும்.
சுய நலமும், சந்தர்ப்பவாதமும் கலந்த இத்தகைய கடந்த கால அரசியல்வாதிகளின் நடவடிக்கைகளே தமிழ்த் தீவிரவாதம் உதயமாவதற்குக் காரணமாக அமைந்தன.
இதன் விளைவே 1972ம் ஆண்டு செப்டெம்பர் 7ம் திகதி ‘புதிய தமிழ் புலிகள்’ என்ற இளைஞர் இயக்கம் தோன்றக் காரணமாக அமைந்தது.
இந்த அமைப்பின் தோற்றத்தினை இன்னொரு அரசியல் இயக்கம் என அன்றைய அரசியல்வாதிகள் கருதினார்களே தவிர அது நாட்டையே அழிக்கும் புற்று நோய் என்பதாக, அது பல ஆயிரம் இலங்கையர்களை அவர்களது வயது, இனம், பால் என்பவைகளுக்கு அப்பால் காவு கொள்ளும் என எண்ணவில்லை.
1975ம் ஆண்டு யூலை 27ம் திகதி யாழ். மேயர் அல்பிரட் துரையப்பாவின் மரணம் அதன் ஆரம்பமாக அமைந்தது. ஆரம்பத்தில் வட பகுதிக்குள் மட்டுப்பட்டிருந்த இச் சம்பவங்கள் பின்னர் தெற்கை நோக்கியும் பரவின.
1976ம் ஆண்டு மே மாதம் 1ம் திகதி ‘வட்டுக்கோட்டைத் தீர்மானம்’ என்ற பெயரில் பிரிவினைக்கான விதைகள் தூவப்பட்டன. ‘புதிய தமிழ்ப் புலிகள்’ என்ற பெயரில் இயங்கிய தமிழ்த் தீவிரவாத இயக்கம் 1976ம் ஆண்டு மே மாதம் 5ம் திகதி ‘தமிழீழ விடுதலைப் புலிகள்’ எனத் தம்மைப் பெயர் மாற்றம் செய்தார்கள்.
1975ம் ஆண்டு மார்ச் மாதம் 5ம் திகதி புத்தூர் வங்கிக் கொள்ளை, 1975ம் ஆண்டு யூலை 27ம் திகதி துரையப்பா படுகொலை, பின்னர் 1978ம் ஆண்டு டிசம்பர் 14ம் திகதி திருநெல்வேலி வங்கிக் கொள்ளை என பயங்கரவாத நிகழ்வுகள் விஸ்தரித்துச் சென்றன.
இப் பயங்கரவாத செயல்கள் தொடர்ந்து சென்றதை அவதானித்த பொலீஸ் திணைக்களம் பஸ்தியாம்பிள்ளை என்ற பொலீஸ் அதிகாரியின் தலைமையில் விசாரணைகளை ஆரம்பித்தபோது அவரும் கொல்லப்பட்டார்.
இதனைத் தொடர்ந்து 1978ம் ஆண்டு செப்டெம்பர் 7ம் திகதி அவ்ரோ விமானத்தைத் தகர்த்தார்கள். பின்னர் 1981ம் ஆண்டு அக்டோபர் 15ம் திகதி யாழ். ஸ்ரான்லி வீதியில் கடமையிலிருந்த இரண்டு ராணுவத்தினர் தாக்கப்பட்டார்கள்.
இவர்களே விடுதலைப்புலிகளால் ஆரம்பத்தில் தாக்கப்பட்டவர்களாகும். இதன் பின்னர் பல ஆயிரம் ராணுவத்தினர் அவர்களது பெற்றோர், மனைவி, பிள்ளைகள், உறவினர் முன்னிலையில் பிரேதப் பெட்டிகளில் கொண்டு வரப்பட்டார்கள்.
அந்த வேளையில் இத்தகைய போக்கின் ஆபத்தினை, அதன் எதிர்கால விளைவுகளை எமது அரசியல்வாதிகள் சரியாக மதிப்பீடு செய்து பொருத்தமான நடவடிக்கைகளை எடுத்திருந்தால் எமது நாடு இத்தகைய துன்பத்தை, இரத்தம் சிந்துவதை, படுகொலைகளைச் சந்தித்திருக்காது.
தூர திருஷ்டி மிக்க தலைவர்கள் இல்லாமையால் எமது நாடு மிகவும் ஆழமான காயங்களுடன் வாழ்கிறது. பிரச்சனைகள் ஏற்பட்ட வேளையில் தற்காலிக மருந்துகளைப் போட்டுக் குணப்படுத்த எண்ணினார்களே தவிர சரியான வழிமுறைகளைத் தெர்ந்தெடுத்திருந்தால் இந்த அவலம் நேர்ந்திருக்காது.
அத்துடன் மிகவும் சக்தி வாய்ந்த கல்விமான்களும், நிபணர்களும் தத்தமது குடும்ப பாதுகாப்புக் கருதி வெளிநாடுகளில் குடியேறியிருக்க மாட்டார்கள். அது மட்டுமல்ல எமது மண்ணின் மைந்தர்களை, தேசத்தினை மிருகங்கள் வாழும் தேசம் என உலக நாடுகளில் அழைத்திருக்க மாட்டார்கள்.
பயங்கரவாதம் கால் புதைக்கு முன்னர் தமிழ்த் தேசியவாதமே தமிழ்த் தீவிரவாதத்தின் ஆரம்பமாக அமைந்திருந்தது. இளைஞர்கள் பயங்கரவாதத்தில் ஈடுபடுவதற்கான அழுத்தங்கள் மிகவும் அதிகரித்துச் சென்றன.
1982ம் ஆண்டு யூலை 2ம் திகதி இடம்பெற்ற இரண்டு பொலீசாரின் படுகொலைகளைத் தொடர்ந்து அதே ஆண்டு செப்டெம்பர் 20ம் திகதி கடற்படையினர் யாழ்ப்பாணத்தில் தாக்கப்பட்டார்கள்.
பின்னர் 1982ம் ஆண்டு அக்டோபர் 27ம் திகதி சாவகச்சேரி பொலீஸ் நிலையம் தாக்கப்பட்டது. இவை தமிழ்ப் பயங்கரவாதத்தின் வளர்ச்சியை உணர்த்தின.
1982ம் ஆண்டு நவம்பர் 27ம் திகதி பிரபாகரனின் நெருங்கிய சகாவான சார்ள்ஸ் அன்ரனி எனப்படும் சீலன் ராணுவ உளவுப் பிரிவினரால் தாக்கப்பட்ட முதலாவது உறுப்பினராகும். இந் நிகழ்வு பிரபாகரனுக்கு பெரும் இழப்பாக அமைந்தது. இந்த நாளே ‘மாவீரர் நாள்’ என நினைவூட்டப்படுகிறது.
இலங்கையின் வரலாற்றிலே மிகவும் ஈவிரக்கமற்ற மனிதராக பிரபாகரனை எண்ணிய போதிலும் அவரிடம் சில வியக்கத் தக்க குணாம்சங்கள் இருந்ததை மிகவும் தயக்கத்துடன் ஏற்றுக் கொள்கிறேன்.
மரணித்த தனது சக போராளிகளை அவர் கௌரவிக்கும் முறை ராணுவத்தில் அவ்வாறு இருந்ததில்லை. இதனை முழு இலங்கையரும் வரவேற்க வேண்டும்.
மாவீரர் வாரமும், மாவீரர் தினமும் உலகம் முழுவதிலும் வாழும் தமிழர்களை ‘தமிழீழம்’ என்ற கோட்பாட்டிற்குள் வழைத்துப் போட்டிருக்கிறது.
அவர்களை வெறுமனே புதைக்கப்பட்டவர்களாகக் கருதாமல் இன்னமும் வாழும் நாயகர்களாகவே தமிழ்ச் சமூகம் கருதுகிறது. பிரதி வருடமும் மாவீரர் வாரம் அனுஷ்டிக்கப்படுவதற்கான தயாரிப்புகள் நடைபெறும்போது ராணுவத்தினர் மிகுந்த அச்சத்தில் வாழ்வார்கள்.
ஏதாவது தாக்குதல் நிச்சயம் இடம்பெறலாம் எனக் கருதி அதனைத் தடுக்கும் முயற்சியில் ஈடுபடுவார்கள். உளவுத்துறைத் தகவல்கள் போதுமானதாக இல்லாமையால் எதனையும் திட்டமிட முடியாது.
பதிலாக பிரதான இடங்களில் பாதுகாப்பை அதிகரிப்போம். மாவீரர் வாரத்தில் புலிகளின் இரகசிய தாக்குதல் திட்டங்கள் பற்றிய உளவுத் தகவல்களை மிகுந்த கவனத்துடன் ஆய்வு செய்து பாதுகாப்பு ஏற்பாடுகள் செய்வோம்.
ஆனால் தாக்குதல் நிச்சயம் உண்டு என்பதை நாம் நன்கு அறிவோம். சில சமயங்களில் மிக அதிகமான உளவுத் தகவல்கள் கிடைத்து விழிப்புடன் இருந்தால் இறுதியில் அவை ஏமாற்றத்தில் முடிந்ததும் உண்டு.
ராணுவ உயர் பீடத்திலிருந்து எங்கெங்கு தாக்குதல் நடைபெறலாம் என உளவுத் தகவல்கள் கிடைத்ததாகக் கூறி அதன் விபரங்களை ஒவ்வொரு படைப் பிரிவிற்கும் அனுப்பி தமது பொறுப்புகளைக் கை கழுவி விடுவார்கள்.
பொதுவாகவே அமாவாசை காலங்களில்தான் புலிகள் முழு இருட்டினைப் பயன்படுத்தித் தாக்குவார்கள். இதனால் அமாவாசை காலமெனில் ராணுவத்தினரும் பயத்தில் இருப்பார்கள்.
இதனால் ராணுவ நடவடிக்கைகளும் இரண்டாக பிரிக்கப்பட்டிருக்கும். அதிக நிலவு காலத்தினை ‘சந்திரபால ஒழுங்கு’ எனவும், தேய் பிறை காலத்தினை ‘ஆந்தை ஒழுங்கு’ எனவும் பிரிக்கப்பட்டிருக்கும்.
‘சந்திரபால ஒழுங்கு’ காலத்தில் ராணுவத்தினர் விடுமுறையில் செல்வார்கள். அவர்களது குடும்பத்தினரும் மகிழ்ச்சி கொள்வார்கள். ஆனால் ‘ ஆந்தை ஒழுங்கு’ காலம் வந்ததும் அவர்களது குடும்பத்தினரும் கலக்கத்தில் இருப்பார்கள்.
முன்னரங்க காவல் வேலைகளில் ராணுவச் சிப்பாய்கள் நீண்ட நேரம் விழித்துக் காவல் காப்பதால் களைத்துச் சோர்வடைவார்கள். இதனால் சில சமயங்களில் இரவு வேளைகளில் தூங்கி விடுவார்கள்.
இவர்கள் விழிப்புடன் இருப்பதை உறுதி செய்ய ராணுவ கோப்பரல்கள் செல்வார்கள். அவர்களின் பரிசோதனை முடிந்;ததும் மறுபடியும் தூங்கிவிடுவார்கள்.
அவர்களுக்கு இரண்டு கவலைகள் இருக்கும். அதாவது ராணுவ பரிசோதகர்கள் தாம் தூக்கத்தில் இருப்பதைக் கண்டு பிடித்தால் வேலை பறிபோய் விடும் என்பது.
மறு பக்கத்தில் புலிகள் எப்பவும் தாக்கலாம் என்ற அச்சம். போர் நிலமைகள் நீண்ட காலம் நீடித்ததால் இந்த ஆபத்துகள் அவர்களின் நாளாந்த வாழ்வின் பிரிக்க முடியாத அங்கங்களாக மாறின.
இத்தனை விழிப்புடன் ராணுவத்தினர் செயற்பட்ட போதிலும் மிகவும் பயிற்றப்பட்ட புலிகள் ஊடுருவியுள்ளனர். நாம் கைப்பற்றிய பலரை விசாரித்த போது அவர்கள் பதுங்கு குழிக்குள் ராணுவத்தினர் சோர்வடைந்து தூக்கத்திற்குச் செல்லும் வரை பல மணி நேரங்கள் காத்திருந்து தருணம் வரும் போது அக் குழிகள் ஊடாக நீண்ட தூரம் தவழ்ந்து தாக்கினர்.
மாவீரர் வாரம் என்பது வடக்கு, கிழக்கு மக்களைப் பயப் பீதியில் தள்ளுவது மட்டுமல்ல, முழுத் தேசத்தையும் கிலிக்குள் வைத்திருக்கும். இவ் வாரம் ஆரம்பமானதும் வடக்கு, கிழக்கு ராணுவ முகாம்கள் பாரிய அளவில் தாக்கப்படலாமென இலங்கை அரசு அச்சத்தில் இருக்கும்.
அல்லது உயர் ராணுவ அதிகாரி, அமைச்சர், எல்லைக் கிராமங்கள், பேருந்து நிலையங்கள், புகையிரத நிலையங்கள் போன்றவற்றில் பாரிய தாக்குதலை எதிர்பார்த்திருப்பார்கள்.
புலிகள் தமது மரணித்த போராளிகளுக்கான துயிலும் இல்லங்களை யாழ்ப்பாண பிரதேசத்தில் உடுப்பிட்டி, எல்லாங்குளம், கொடிகாமம், கோப்பாய், உடுத்துறை ஆகிய கிராமங்களிலும், வவுனியாவில் ஆண்டான் குளம், ஈச்சன் குளம் ஆகிய பகுதிகளிலும், மன்னாரில் ஆட்காட்டி வெளி, பண்டி விரிச்சான் என்ற இடங்களிலும், கிளிநொச்சியில் கனகபுரம், முழங்காவில் ஆகிய பகுதிகளிலும், முல்லைத் தீவில் வன்னிவிளாங்குளம், விஸ்வமடு, அலம்பில், முள்ளியா வெளியிலும், திருகோணமலையில் ஆலங்குளம், லிட்டிகுளம், வெருகல், உப்பாறு ஆகிய இடங்களிலும், மட்டக்களப்பில் தாண்டியடி, தரவிக் குளம், வாகரை, கண்டிலடியிலும், அம்பாறையில் கஞ்சிக்குடிச்சி ஆறு, ஆலங்கேணிக் குளம் போன்ற இடங்களில் அமைத்திருந்தார்கள்.
இந்த நினைவிடங்கள் மிக அழகாகவும், நிலங்கள் மிகவும் பேணப்பட்டு அங்கு செல்வோர் இதயங்களில் உணர்ச்சியை வெளிக் கொணரும் வண்ணமும் அமைக்கப்பட்டிருக்கும். அங்கு இடம்பெறும் வைபவங்கள் சமூகத்தின் உள்ளங்களைத் தொடுவதாகவும், தமக்காக உயிர் நீத்தவர்கள் என இறுக்கமாக தம் மனதிலும், புலம் பெயர் மக்களுடனும் இணைப்பதாக அமைந்திருக்கும்.
மாவீரர் வாரம், மாவீரர் தினம், மாவீரர் குடும்பங்கள், மாவீரர் துயிலும் இல்லங்கள் என தமிழீழத்திற்காக தம்மை அர்ப்பணித்தவர்களுக்கு மரியாதை செய்வது உலக மக்கள் பலரையும் கவர்ந்துள்ளது.
தாய் நாடு எனக் கூறி தியாகம் செய்த எம்மவர்களுக்குக் கிடைக்கும் மரியாதையை இவற்றுடன் ஒப்பிடும்போது மிகவும் கவலை அடைகிறேன்.
பயங்கரவாதிகளை ‘ மாவீரர் குடும்பங்கள்’ என சிறப்பாக அழைக்கும்போது, ராணுவத்தில் இறப்பவர்கள் இன்னொரு சாமான்ய குடும்பமாகவே கணிக்கப்படுகின்றனர்.
தமது இழந்த போராளிகளுக்காக ‘மாவீரர் நாள்’ ‘மாவீரர் வாரம்’ அவர்கள் நினைவூட்டப்படும் போது எமது இறந்த நாயகர்களுக்காக தனிச் சிறப்பான நாள் எதுவும் இல்லை. தியாகம் செய்தவர்களுக்காக தனிச் சிறப்பு மிக்க இல்லங்களை அமைத்து நினைவூட்டுகிறார்கள். ஆனால் எம்மவர்களுக்கு கிராமத்தின் ஒரு மூலையில் சில அடி நிலங்களே ஒதுக்கப்பட்டுள்ளன.
தொடரும்
தொகுப்பு : வி. சிவலிங்கம்
( உத்தரவுடன் பிரதி செய்தல் நல்லது)
(Copy right reserved)
news@ilakkiyainfo.com
